از رهبران خودخوانده اپوزیسیون و صادر کنندگان منشورهای رنگارنگ چه خبر؟!؛ ف. م. سخن

تصور می کنم کسانی که می گویند رهبر اعتراضات هستند، یا رهبر زنان هستند، یا رهبر کارگران هستند، باید بخصوص در این دوره، طرح و برنامه ای ارائه دهند برای کارهایی که مردم باید در دور آینده ی اعتراضات انجام دهند، والّا، این که مردم به پا خیزند، و رهبران خودخوانده، بی هیچ طرح و برنامه ای، فقط به ایراد سخنرانی های پر شورِ احمدی نژادی و جیغ جیغ کردن بپردازند، و جمعیتی را که در داخل و خارج از کشور، آماده ی سرازیر شدن به خیابان است مال خود کنند و در مقابل جمعیت، صف ی دست در دست گره کرده تشکیل دهند و جمعیت هم «ظاهرا» مثل بز، دنبال آن ها راه بیفتد، این کار نام اش رهبر ی نیست؛ سوء استفاده از حرکت اعتراضی مردم است.

صادر کنندگان منشور های چند خط ی هم که پدر شان در می آيد تا پنج خط نظر و دیدگاه بنویسند، باید به جای این حقه بازی های سخیف، دست به کار شوند و طرح مبارزه ی عملی و جنگ تن به تن با عوامل حکومت نکبت به منظور دستیابی به اهدافی مثل اشغال رادیو تلویزیون، اشغال نهادهای مهم مملکتی، اشغال نهادهای انتظامی و امنیتی، حرکت به سمت ریاست جمهوری، حرکت به سمت بیت رهبری و امثال این ها را در برنامه ی کار خود قرار دهند و اگر فکر می کنند که مردم این قدر به آن ها توجه دارند که برای شان کنفرانس های رنگارنگ برگزار کنند و منشور های رنگارنگ بنویسند، این کار را هم برای آن مردم انجام دهند.

در سال ۱۴۰۱ملاحظه شد که انتقاد از آن چه معلوم بود سرنوشت اش چه خواهد بود، موجب فروکش کردن اعتراضات نشد، بلکه روشی که مورد انتقاد بود منجر به این سکون و رکود موقت شد.

البته چند سال بعد که حکومت نکبت بنا به اتفاقی خاص مثل گور به گور شدن سد علی دچار دگرگونی شود، رهبران خودخوانده ای که کاری جز فاند گرفتن از خارجی ها و طرح خود برای اشغال پست های رهبری آینده ندارند، خواهند گفت دیدید که گفتیم انقلاب، دو ی صد متر نیست و دو ی ماراتن است! خوشحال یم همان طور که پیش بینی می کردیم، دو ی ماراتن تمام شد و انقلاب ما به پیروزی رسید! 🙂