دیگی که واسه من نجوشه سر سگ توش بجوشه! مسعود نقره‌کار

پس از افول ِ موقت و گذرای جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی بی اعتمادی و بدبینی چنان به جان اپوزیسیون خارج از کشور افتاده که بسیارانی چشم دیدن افکار و رفتار درست و سازندۀ رقیب سیاسی خود را ندارند و هر حرکت مثبت و تاثیر گذاربا منفی بافی اینگونه تعبیر و تفسیر می‌شود که “هیچ گربه‌ای محض رضای خدا موش نمی‌‌گیرد. ” و اگر نظر و حرکتی تاثیر گذار و مثبت جلوه کند گفته می‌شود حتما ” کاسه‌ای زیرِ نیم کاسه است”.
بر جسم و جانِ عزیزانمان در زندان‌ها و شکنجه گاه‌ها زخم می‌نشانند، در مدارس دخترانمان را با مواد و گازهای شیمیائی مسموم می‌کنند و یا به بهانه بی حجابی و بدحجابی شنیع ترین و غیر انسانی ترین رفتار را نسبت به دختران و زنان میهنمان روا می‌دارند در حالیکه دور این ” دیگِ جوشان” به خُرد و خراب و ” نجس” کردن هم مشغولیم، و یا نشسته در خانه‌های شیشه‌ای به سوی یکدیگر سنگ پرتاب می‌کنیم و هر آنچه ناپسند و زشت است به هم حواله می‌دهیم و آنان، یعنی آخوندهای معمم و مکلا، از دور دست‌ها پایکوبان و رقصان به روزگارمان می‌خندند.
به تداوم و گسترش و تعمیق جنبش زن، زندگی، آزادی فکر کنیم و دست از تفرقه افکنی و چوب لای چرخ یکدیگر گذاشتن برداریم.
به ایران فکر کنیم، به جان‌های شیفتۀ آزادی و عدالت که به خاک افتاده‌اند.