دشمن در چه فکریه؟/ تقابل آرمان‌خواهی ما و واقع‌گرایی محمد مهاجری

نهم تیر ۱۳۶۰ با مرحوم پدر رفته بودیم جلوی مجلس برای تشییع شهدای حادثه هفتم تیر؛ مردم، هم خشمگین هم پراحساس و هم حماسی شعار می‌دادند. اتفاق بزرگی رخ داده بود و ده‌ها نفر ‌که برخی از آن‌ها عناصر کلیدی بودند، به شهادت رسیده بودند.
شعارهای مختلفی داده شد اما یکی در میان همه برجسته تر می‌نمود: «دشمن در چه فکریه، ایران پر از بهشتیه.»

🔸هرچه توان داشتیم ریختیم توی گلو و حنجره‌مان؛ مشت‌هایمان را بالا بردیم و بارها تکرار کردیم «دشمن در چه فکریه، ایران پر از بهشتیه»

🔸مرحوم پدر، گرچه با بقیه شعارها همراه بود به این یکی روی خوش نشان نداد! بدجوری از رفتارش رنجیدم اما توی شلوغی و فضای احساسی جای پرسش نبود. موقع برگشتن در اولین فرصت دلیلش را پرسیدم.

آرام گفت: آخه اینجور نیست. ایران نه‌تنها پر از بهشتی نیست، حتی یک بهشتی دیگر وجود ندارد. مطهری هم تکرار نمی‌شود.
اسم چند نفر دیگر را هم برد که آن موقع در قید حیات بودند و بعضاً هنوز هم زنده‌اند.

🔸تاریخ بعداً ثابت کرد آن شعار احساسی و آرمان‌گرایانه فاصله‌ای بسیار دور داشت از واقعیت.

🔸حرف‌های اخیر دکتر ظریف درباره آرمان‌گرایی و واقع‌گرایی خاطره آن روزگار را زنده کرد. بعد از آن هم آرمان‌های تخیلی که هرگز به وقوع نپیوستند بسیار تکرار شد. هر بار هم عده‌ای خشمگنانه و با صدای بلند شعار دادند و واقعیت را در بین آن هیاهوها ندیدند.

🔸اما مثل همین روزها که به ظریف ناسزا می‌گویند بارها به افراد دیگری نهیب زدند و بد و بیراه گفتند. آرمان‌های توهمی در آسمان تخیلات گم شد و واقعیت‌ها روی زمین ماند.