حمله ۱۹۹۹ ناتو علیه یوگسلاوی، دریچه ای به سوی جنگ های بعدی

جنگی که ناتو ۲۵ سال پیش علیه جمهوری فدرال یوگسلاوی به راه انداخت، شکست سوسیالیسم در اروپا و جنبش غیرمتعهدها را که در سال ۱۹۶۱ در بلگراد تأسیس شده بود، هشت سال پس از پایان اتحاد جماهیر شوروی تکمیل کرد. محدودیت حاکمیت امپریالیستی از طریق قوانین بین المللی، به ویژه از طریق منشور سازمان ملل متحد، به طور موقت کنار گذاشته شد. ناتو خود تصمیم به جنگ گرفت و ترور دولتی به راه انداخت.

جمهوری فدرال آلمان که با ضمیمه شدن جمهوری دموکراتیک آلمان بزرگ شده بود، در این بمباران ها شرکت کرد. تنها ۱۵ سال بعد بود که گرهارد شرودر، صدراعظم وقت SPD اعتراف کرد: “ما هواپیماهای خود را (…) به صربستان فرستادیم و آنها همراه با ناتو یک کشور مستقل را بمباران کردند – بدون اینکه تصمیم شورای امنیت وجود داشته باشد.” جانشین او اولاف شولتز و وزیر امور خارجه‌اش آنالنا بربوک به این موضوع کاملاً متفاوت نگاه می کنند و هیچ گونه نقض قوانین بین المللی را در مورد آن نمی پذیرند.

این جنگ نقطه عطفی بود که ناتو را به یک پیمان جنگی تبدیل کرد. لشکرکشی علیه افغانستان، عراق و لیبی که ناقض قوانین بین المللی بود، مداخله غیرقانونی در سوریه، که نیروهای آمریکایی تا به امروز در آن مستقر هستند، زیرپا گذاشتن قوانین بین‌المللی توسط ترکیه عضو ناتو در سوریه و عراق و در نهایت نقش ایالات متحده آمریکا و جمهوری فدرال آلمان در نسل کشی اسرائیل در غزه، تنها تعدادی از این رویدادها است. جنگ ۱۹۹۹ همچنین دروازه ای را گشود که روسیه از طریق آن در سال ۲۰۲۲ وارد اوکراین شد.

صدور حقوق بشر و دموکراسی که برای توجیه ماجراجویی های غرب استفاده می شود، مستلزم انکار حق حیات است. علاوه بر این، شیطان سازی روسای دولت ها توسط سیاستمداران و رسانه های غربی از آن زمان مرگبار شده است. اسلوبودان میلوشویچ در زندان هلند به قتل رسید، صدام حسین عراقی و معمر القذافی لیبیایی توسط باندهای محلی تحت نظارت ناتو به طرز وحشیانه ای به قتل رسیدند. در رسانه‌های جنگی غربی، این سه نفر به ترتیب «شبه هیتلر»، «قصاب‌» و «فاشیست‌» بودند. مخاطبان غربی اما در مورد فاشیست های اوکراینی باندرا، که به نمایندگی از ایالات متحده و از طرف اتحادیه اروپا، رئیس جمهور منتخب اوکراین را در کیف در سال ۲۰۱۴ سرنگون کردند، چیزی نفهمیدند.

در ۱۷ فوریه ۲۰۰۸، اکثریت اعضای ناتو اعلامیه یکجانبه استقلال کوزوو را به رسمیت شناختند. این امر هدف فوری جنگ ۱۹۹۹ بود: اولین تغییر خشونت آمیز مرزی در اروپا از سال ۱۹۴۵. کوزوو در واقع یک منطقه تحت الحمایه ناتو است که ۴۸۰۰ سرباز ناتو از ۲۸ کشور هنوز در آن مستقر هستند. قرار است تعداد نیروهای آلمانی در ماه آوریل دوباره افزایش یابد.

یوگسلاوی بعد از ۷۸ روز بمباران در ۱۹۹۹ فرو پاشید. در اوکراین، شورشیان از سال ۲۰۱۴ عملیات “ضدتروریسم” خود را علیه شورش در دونباس آغاز کردند. اما این حمله به سرعت شکست خورد. این شاید بزرگترین شکست امپریالیسم از سال ۱۹۹۹ بود. زمان اما دوباره در حال تغییر است.

یونگه ولت، آرنولد شولزل