سال‌ها خیال می‌کردم که ما به قهرمان نیاز داریم

نیک آهنگ کوثر – خیال می‌کردم اکبر گنجی، این مبارزه کننده با هاشمی رفسنجانی و خامنه‌ای که مانیفست جمهوری‌خواهی را نوشت، یک قهرمان است. اشتباه کردم! خیال می‌کردم رضا پهلوی از نازپروردگی فاصله گرفته و فردی مستقل و هوشمند و صاحب اندیشه‌ای پویا است. اشتباه کردم!

خیال می‌کردم مخالفان سیاسی رژیم، هر کدام یلی هستند و در کنار هم در فکر نجات ایران هستند. خیلی اشتباه کردم! امروز به این می اندیشم که ما بیشتر از قهرمان، به برنامه درست و منطقی همراه با دوراندیشی احتیاج داریم.

به آدم‌های هوشمند و دانا و مهربان و از خود گذشته احتیاج داریم. به گروه‌های میهن‌دوست بی‌ادعا که ایران را به شکل کلی می‌بینند و می‌خواهند و برایش تلاش می‌کنند نیاز داریم. شاید هر کدام از ما قهرمان زندگی سخت خودمان باشیم، اما برای ایران چه کرده‌ایم؟ برای جامعه بشری چه کرده‌ایم؟

این یکی، قهرمان پوشالی و شوت فوتبال، خط و نشان می‌کشد، هم‌سنخ‌هایش (نه هم‌فکران، چرا که اینها فکر نمی‌کنند) پرویز ثابتی را قهرمان خود می‌خوانند، جماعتی که سوابق پزشکیان را نمی‌دانند، یک‌شبه عاشقش می‌شوند و هر که از او انتقاد کند را فاشیست مرکزگرا معرفی می‌کنند… و چرخه بی‌شعوری کماکان ادامه می‌یابد.

قهرمان واقعی کسی است که بدون اینکه متوجه بشوی، هوایت را دارد و دنبال کاهش دردها و سختی‌هایت است. کسی که بی سر و صدا درد بی‌نوایی بسیاری را برطرف می‌کند. کاش هر کدام از ما می‌توانستیم یک قهرمان واقعی باشیم.