علی آبادی و خطر زیست‌ ناپذیر شدن ایران

آقای مهندس علی‌آبادی برای تصدی وزارت_نیرو معرفی شده است. ایشان از مدیران با سابقه شرکت بزرگی چون مپنا است که نقش عمده‌ای در صنعت برق و هم‌چنین لکوموتیوسازی تحت لیسانس زیمنس دارد. با این وجود، این پرسش مطرح است که آیا چنین سابقه‌ای برای تصدی حوزه‌های سیاست‌گذاری در بخش صنعت و یا صنعت آب و برق کافی است؟ واقعیت آن است که حوزه‌ی سیاست‌گذاری عمومی کاملا با بنگاه‌داری متفاوت است. در بنگاه، پیچیده‌ترین مساله‌ها قابل تجزیه مساله‌های فنی، مالی، بازرگانی، مدیریتی و غیره است. حال آن‌که در حوزه‌ی سیاست‌گذاری عمومی، مساله خلق نفع عمومی است که باید در چارچوب منافع ملی بزرگتر طراحی و به اجرا گذاشته شود. بزرگترین خطر در حوزه‌ی عمومی تقلیل مباحث به مساله‌های فنی و تکنیکی است. بی‌گمان از حیث فنی، امکان انتقال_آب وجود دارد. لیکن، آیا واقعا انتقال آب به اصفهان، به نفع درازمدت مردم اصفهان است و یا آن‌که این اقدام افزون بر ظرفیت_اقلیمی اصفهان است و موجب افزایش درجه حرارت محیطی در اصفهان و تشنگی بیشتر این منطقه و غیر قابل زیست شدن آن می‌شود. من با تعداد زیادی از اقلیم‌شناسان صحبت کرده‌ام و اکثرا با طرح‌های انتقال آب که این روزها ورد زبان سیاست‌مداران است چه به یزد، و چت کرمان و چه سمنان و چه اصفهان مخالفند سیاست‌مدار مساله آب را امکان ادامه حیات در سرزمین خشک ایران می‌بیند. لذا بر مدیریت اندیشمندانه آب تاکید می‌کند و از بارگذاری بیش از ظرفیت اقلیمی مناطق بر آن‌ها خودداری می‌کند. تا کنون طرح‌های انتقال آب مختلفی برای اصفهان و سایر شهرهای کویری به اجرا گذاشته شده و نتیجه همه‌ی آن‌ها پس‌رفت امکان زیستی در آن‌ها شده‌است. اکثر اندیشمندان محیط زیست خطر زیست‌ناپذیر شدن ایران را گوشزد می‌کنند. ولی تکنوکرات بنگاه‌دار آن را در قالب یک پروژه فنی ارزیابی می‌کند. من به شخصه در باره توانایی‌های فنی ایشان تردیدی ندارم. لیکن وقتی می‌بینم که ایشان با اعتقاد به انتقال آب در مسافت‌های طولانی به عنوان راهکار باور دارد و قرار است که در راس وزارت آب و برق قرار گیرد بیشتر نگران ایران می‌شوم. اگر سیاست‌مدار فهمی از ایده‌ی_ایران نداشته باشد هر چه قوی‌تر باشد و هر چه سریعتر حرکت کند جز خرابی بیشتر اثری به‌جای نخواهد گذاشت..دولت چهاردهم باید فهم دقیق‌تری در باره مساله آب در ایران داشته باشد.