برنامه اسرائیل برای جمهوری اسلامی پس از جنگ ۱۲ روزه

تایمز اسرائیل: برنامهٔ بعدی برای ایران چیست؟

وبلاگ روزنامه تایمز اسرائیل، دیدگاه ریچارد دایموند، نویسنده و پژوهشگر در حوزه فلسفه یهود، را در مورد چالش‌های پیش‌روی اسرائیل و ایران پس از این جنگ ۱۲ روزه، منتشر کرد که خلاصه آن بدین شرح است: «جنگ ۱۲ روزه، موفقیت نظامی قابل توجهی برای اسرائیل و آمریکا به ارمغان آورد. دفاع هوایی ایران آسیب دید، پایگاه‌های موشکی و زیرساخت‌های نظامی آن‌ها هدف قرار گرفت و برای لحظه‌ای اسرائیلی‌ها احساس وضوح استراتژیک کردند. با این حال، پیروزی‌ها در خاورمیانه پایدار نیستند و سؤال واقعی این است که آیا اسرائیل و آمریکا برنامه‌ای برای “روز بعد” دارند یا صرفاً از یک پیروزی موقتی خوشحال هستند.

ایران کشوری با جمعیت نزدیک به ۹۰ میلیون نفر است؛ مردم عادی بیشتر به مسائل روزمره مانند آب، برق و دارو اهمیت می‌دهند و ایران جامعه‌ای یکپارچه از متعصبین نیست. به همین دلیل، شرایط کنونی هم خطرناک و هم فرصتی است برای شکل دادن به آینده.

چهار دهه تعامل میان واشنگتن و تهران نشان داده که هر “گشایشی” پس از حوادث مهم، مانند ۱۱ سپتامبر یا مذاکرات هسته‌ای، معمولاً به تشدید تنش و تحریم منجر شده است. اگر این چرخه ادامه یابد، جنگ ۱۲ روزه تنها یک نقطه در نمودار بی‌پایان خصومت خواهد بود.

اسرائیل و آمریکا باید همزمان دو واقعیت را در نظر داشته باشند: ایران نباید اجازه پیدا کند قابلیت‌هایی را که تهدیدکننده مردم اسرائیل هستند، بازسازی کند، و هر نقض این خطوط قرمز باید هزینه فوری داشته باشد، از جمله تحریم‌های خودکار، جریمه‌های بیمه‌ای و حملات دقیق به سایت‌های بازسازی‌شده. با این حال، بازدارندگی تنها یک استراتژی نیست؛ مجازات‌های بی‌پایان نمی‌تواند ایران را از ایدئولوژی خود منصرف کند و فقط آن را سخت‌تر می‌کند.

راه واقعی این است که آرامش و ثبات، سودمندتر از درگیری شود. لذا سرمایه‌گذاری در مناطق ویژه اقتصادی در جنوب ایران با مشارکت کشورهای عربی، ایجاد بنادر تجاری، نیروگاه‌ها و زیرساخت‌های آب و برق، تأمین دارو و حمایت مالی از صنایع، می‌تواند زندگی مردم ایران را بهبود بخشد و مشروعیت را از “شهادت” به “معیشت” منتقل کند. این روش نوعی اهرم فشار است؛ با پیوند دادن تجار و تکنوکرات‌های ایرانی به تجارت و سرمایه کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، هر گونه تشدید تنش برای رهبران ایران هزینه‌بر خواهد بود. چین نیز با منافع انرژی پایدار خود، می‌تواند به محدود کردن اقدامات ایران ترغیب شود.

مطابق تجربه تاریخی، ایدئولوژی‌ها قابل تغییرند؛ همان‌طور که اتحاد جماهیر شوروی و چین مائویی وقتی بقاءشان به خطر افتاد، اهداف ایدئولوژیک خود را کنار گذاشتند، روحانیت ایران نیز می‌تواند شعارهای خود را کنار بگذارد البته اگر جایگزینش فروپاشی ملی باشد.

نقش اسرائیل در این میان این است که توانایی ضربه زدن را حفظ کند ولی هدفش شکل دادن به خاورمیانه‌ای باشد که جوانان ایران آینده خود را با رفاه خلیج فارس و نه موشک‌های حزب‌الله مرتبط ببینند.

در واقع، روز پس از جنگ آغاز شده و ایران تضعیف شده اما هنوز در وضعیتی نیست که توانش غیرقابل بازیابی باشد.

آمریکا و اسرائیل باید با ابتکار عمل عمل کنند، با مجازات خودکار تجاوز و پاداش آشکار به خویشتن‌داری، می‌توانند محاسبات تهران را تغییر دهند و مردم ایران را به فشار بر رهبران خود برای حفظ ثبات وادار کنند. در غیر این صورت، ایران ممکن است با کمک چین و روسیه برنامه هسته‌ای و موشکی خود را بازسازی کند.»