سخنی با مسئولین وزارت امور خارجه؛ کشور ایران را به کجا می‌برید – زهره تنکابنی

کشوری که سکان امور دیپلماتیک آنرا در دست گرفته اید و سیاستهای ذهنی مخرب در حوزه ی روابط بین المللی را به قیمت افلاس و فلاکت مردم اعمال می کنید، ملک طلق شما نیست! مردم ایران صاحبان واقعی این سرزمین اند و نمی‌توان در موضوعاتی که به سرنوشت کشور و نابودی آن مرتبط است با مردم رو راست نباشید و شرایط بحرانی حاضر را تمام و کمال با آن‌ها درمیان نگذارید.

این درست است که در شرایط بحرانی کنونی باید از به‌هم زدن آرامش روحی مردم خودداری کرد، اما نباید با خطر نابودی دستاوردهای سده های آنان، آرامشی تصنعی و کوتاه مدت، برایشان ایجاد کرد.

مردم حق دارند بدانند که مکانیسم ماشه یا اسنپ بک، فقط تحریم‌های سازمان ملل را در بر نمی‌گیرد، بلکه فراتر از آن ایران را تحت اصل هفت منشور شورای امنیت، قرار می‌دهد که به معنی معرفی کردن ایران بعنوان کشوری یاغی و خطرناک برای صلح جهانی است و در نتیجه هر کشوری حق دارد برای دفع این خطر با اجازه سازمان ملل به آن حمله نماید. پافشاری سه کشور اروپائی برای اجرای اسنپ بک در جهت تامین آرزوی اسرائیل جنایت پیشه و آمریکای جهانخوار است. پس به مردم نگوئید که مهم نیست چون فقط تحریم‌ها برخواهد گشت. بعلاوه حتی برگشت تحریم‌های سازمان ملل هم وحشتناک‌تر از تحریم های غرب است چرا که تمامی کشورها مجبورند آن را رعایت کنند وگرنه جریمه خواهند شد.

باعث تعجب است که می‌شنویم جنگ از تحریم کم هزینه‌تر است. آقایان تصمیم‌گیر! جنگ، برای مردم کم هزینه‌تر است یا برای شما؟ این عجیب‌ترین سخنی است که از مسئولین در این شرایط شنیده می‌شود.

ویتنام در اوج تهاجم وحشیانه ی آمریکا و در طول جنگ، هرگز میز مذاکره مستقیم را ترک نکرد چرا که اعتماد بنفس داشت و می دانست که هر میانجی حتی پشتیبان اصلیش شوروی نیز، ممکن است پیام‌ها را طبق منافع ملی خود رد وبدل کند. قهر نهایت استیصال است در ارتباطات، بویژه در این شرایط بحرانی که کشور عزیزمان ایران از هر سو، مورد تهدید جدی قرارگرفته است.

آقایان! اعتماد بنفس‌تان را چه شده است‌؟ این چه سیاستی است که نمی‌تواند مذاکره مستقیم با آمریکا رابپذیرد؟ و روبرو شدن رئیس جمهورش را با رئیس جمهور آمریکا غیر ممکن بداند. آقایان اگر در سیاست ورزی کارآزموده نیستید،‌از دیگران بیاموزید. حتی از آن رئیس جمهور جوان کره شمالی و در واقع از تمامی کسانی که در سیاست، ورزیده‌تر از شمایند. تاریخ را همیشه شما نمی‌نویسید! آیندگان، قضاوت خود را خواهند کرد و در تاریخ ثبت خواهد شد که در شرایط حساس ایران، حاکمان چگونه تصمیم گرفتند که کشور را از نابودی برهانند یا به ورطه ی نابودی بکشانند!