«هر نوزادِ غزه دشمن است»: نفرت‌پراکنی روزانه نسل‌کُشی کانال ۱۴ تلویزیون اسرائیل

کانال ۱۴ از معدود رسانه‌هایی است که بنیامین نتانیاهو به آن‌ها مصاحبه اختصاصی می‌دهد. از زمان بازگشت او به قدرت در سال ۲۰۲۲، این شبکه عملاً به بلندگوی رسمی خشونت دولتی علیه فلسطینیان تبدیل شده است.

«پیروزی تنها به یک شرط به‌دست می آید […] اکنون باید واقعاً نابودی کامل باشد» – این‌ سخنان روزنامه‌نگار اسرائیلی، ایتامار فلایشمن است. او این جملات را در برنامهٔ کانال ۱۴، یکی از پرطرفدارترین شبکه‌های تلویزیونی اسرائیل، که فلایشمن به‌طور منظم در آن حضور دارد، بر زبان آورد. این تنها درخواست او برای «نابودی» غزه در دو سال گذشته نیست. در واقع، در کانال ۱۴ این‌گونه اظهارات استثنا نیستند؛ بلکه بیشتر به‌عنوان قاعده ظاهر می‌شوند.

مجریان این شبکه مانند یینون ماگال یا اریل سگال جملاتی مانند این را به‌صورت زنده مطرح می‌کنند: «عدد [کشته‌شدگان در غزه] باید ۶۰۰,۰۰۰ برابرِ تعداد کشته‌شدگان در سمت ما باشد.» یا: «موضوع تنها کشتن حماس نیست. هر یک از این آدم‌خواران باید بمیرند.»

منطق پشت این گفتارها در کانال ۱۴ تنها در کلمات نیست؛ بلکه در تصاویر و ارقام هم جلوه‌گر است. تا ماه مه ۲۰۲۴، کانال ۱۴ در صفحهٔ اصلی اینترنتی خود روزشمار زنده ای داشت که شمارۀ کلی جان‌باختگان در غزه را می‌شمرد و بالای آن نوشته بود: «تروریست‌های از بین رفته». پیام روشن بود: برای کانال ۱۴، همهٔ مردم غزه تروریست‌اند -و کشتن آن‌ها مشروع محسوب می‌شود.

ائتلافی از گروه‌های مدافع حقوق بشر اسرائیلی در حال تلاش‌اند تا کانال ۱۴ را به‌خاطر این لحن تحریک‌آمیز به پاسخگویی وادارند و شکایتی رسمی نزد دادستان کل اسرائیل، گالی باهاراو-میارا، ثبت کرده‌اند. آن‌ها خواستار بررسی قضایی کانال ۱۴ به‌دلیل تحریک روزانه به خشونت علیه فلسطینیان شده‌اند. استدلال آنان هشداردهنده است: این شبکه در خطر آن است که به نسخه‌ای اسرائیلی از رادیوی منفور رادیو رواندا (RTLM) تبدیل شود – همان ایستگاه رادیویی که در سال ۱۹۹۴ مردم را به نسل‌کشی توتسی‌ها در رواندا تحریک کرد.

مایکل سفارد، وکیل حقوق بشر اسرائیلی، در گفت‌وگو با هفته نامه «فْرای‌تاگ» می‌گوید:
«دقیقاً همان خطری که روزگاری از سوی رادیو رواندا متوجه جان انسان‌ها و ارزش‌های انسانی بود، امروز از جانب کانال ۱۴ احساس می‌شود.»

گزارش‌ها همچنین حاکی از آن است که از طریق پخش تبلیغات در کانال ۱۴، شرکت Yad2 – یکی از شرکت‌های زیرمجموعه‌ی آکسل اشپرینگر – نیز ممکن است از نظر مالی در این ماجرا درگیر باشد.

محبوبیت کانال ۱۴ در میان مردان جوان اسرائیلی، به‌ویژه سربازان اسرائیلی

از اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، کانال ۱۴ تقریباً هر روز مفاد آنچه را که دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) در ژانویهٔ ۲۰۲۴ در قالب تدابیر موقت خواستار آن شده بود، نقض کرده است: این‌که اسرائیل باید تمام اقدامات ممکن را برای جلوگیری و مجازات تحریک مستقیم و علنی به نسل‌کشی علیه اعضای گروه فلسطینی در غزه انجام دهد.

من در جریان تحقیقات هستم، ماه‌ها برنامه‌های این شبکه را دنبال کردم و بارها با اظهاراتی روبه‌رو شدم که آشکارا می‌توان آن‌ها را تحریک به نسل‌کشی دانست.

مایکل سفارد، وکیل اسرائیلی مدافع حقوق بشر، در گفت‌وگو با من تأکید می‌کند که کانال ۱۴ «در ساعات معینی از روز، دومین شبکهٔ پربینندهٔ اسرائیل است.» او می‌گوید این شبکه به‌ویژه در میان مردان جوان – و به‌طور خاص میان سربازان – از محبوبیت زیادی برخوردار است.

علاوه بر این، کانال ۱۴ از معدود رسانه‌هایی است که بنیامین نتانیاهو به آن‌ها مصاحبه اختصاصی می‌دهد. از زمان بازگشت او به قدرت در سال ۲۰۲۲، این شبکه عملاً به بلندگوی رسمی خشونت دولتی علیه فلسطینیان تبدیل شده است.

از اکتبر ۲۰۲۳ به این‌سو، مجریان و مهمانان این شبکه بارها و علناً مردم فلسطین را به گرسنگی‌دادن و نابودی فراخوانده‌اند. در گفتمان اسرائیلی، چنین خطابه‌هایی امروزه تا حد زیادی عادی‌سازی شده‌اند – و بی‌شک کانال ۱۴ با تقویت مداوم این پیام‌ها سهم بزرگی در این عادی‌سازی دارد.

مایلک سفارد، وکلی حقوق بشر، خاطرنشان می کند که «کانال ۱۴ نه تنها فراخوان‌هایی به نسل‌کشی و جنایات علیه بشریت را تحمل می‌کند، بلکه این فراخوان‌ها عملاً خط مشی تحریریهٔ کانال ۱۴ را تشکیل می‌دهند.»

سفارد سرپرستی دادخواستی را بر عهده دارد که از ماه مه ۲۰۲۵ در دیوان عالی اسرائیل در جریان است و خطاب به دادستان کل، دادستانی و پلیس اسرائیل تنظیم شده است. برای این دادخواست، یک تیم مستقل تمامی برنامه‌های پخش‌شده در ساعات پربینندهٔ کانال ۱۴ را از تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون مورد بررسی و تحلیل قرار داده است. نسخه‌ای از این ارزیابی در اختیار هفته‌نامهٔ «فْرای‌تاگ» قرار دارد.سفارد می‌گوید: «وقتی نتایج این تحقیق را دریافت کردم، بهت‌زده شدم. آنچه دیدم، بسیار فراتر از وحشتناک‌ترین کابوس‌هایم بود.»

قانون اسرائیل برای جلوگیری از تحریک به نسل‌کشی

در آغاز، سازمان‌های درگیر قصد نداشتند پرونده را به دیوان عالی اسرائیل بکشانند. اما پس از آنکه دادستان کل، گالی بهاراڤ-میارا، ماه‌ها به شکایت آنان پاسخی نداد، ناگزیر دادخواستی تنظیم کردند تا مقامات را به اقدام وادارند. از جهتی می‌توان گفت این دادخواست نوعی آزمون است تا روشن شود آیا یک رسانهٔ جریان اصلی را می‌توان بر اساس قانون داخلی اسرائیل برای جلوگیری از تحریک به نسل‌کشی مسئول دانست یا نه. این قانون صراحتاً اعلام می‌کند که هر شخصی که به نسل‌کشی تحریک کند، «باید همانند فردی که خود مرتکب نسل‌کشی شده است، تحت پیگرد قرار گیرد».

در این دادخواست، به عنوان سابقهٔ تاریخی به دادگاه بین‌المللی رواندا در سال ۱۹۹۴ ارجاع داده شده است. در متن دادخواست آمده است: «قدرت رسانه‌ها در ایجاد یا نابودی ارزش‌های بنیادی انسانی با مسئولیتی عظیم همراه است.» این نقل‌قول از رأی آن دادگاه گرفته شده که امروزه از آن به‌عنوان یکی از زمینه‌سازان تشکیل دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) یاد می‌شود. در آن زمان، چند تن از مسئولان رادیوی منفور RTLM  از جمله فردینان ناهیمانا و ژان-بوسکو بارایاگویزا – به اتهام تحریک به نسل‌کشی در رواندا به حبس‌های طولانی محکوم شدند.

شای گُلدن: «غزه را کاملاً محو کنید، حتی یک نفر را آن‌جا باقی نگذارید.»

دادخواست بر صدها اظهارنظر در این کانال استوار است که طبق آن «هیچ بی‌گناهی» در غزه وجود ندارد، مردم غزه باید «محو» شوند و با اصطلاحات انسان‌زدایانه‌ای مانند «حیوان»، «موش»، «آدم‌خوار» و امثال آن نامیده می‌شوند. ده‌ها مورد از این‌گونه اظهارات در دادخواست نقل شده‌اند. من خود شخصاً تمام اظهاراتی را که در این‌جا نقل شده بازبینی کرده‌ام.

مثلاً در اکتبر ۲۰۲۳ مجری کانال ۱۴، شای گلدن، گفت: «بنویسید ‚فری پَلیس‌تاین‘ خود را، نقش قربانی‌تان را بازی کنید – ما می‌آییم تا شما را نابود کنیم. تا شما را از روی زمین محو کنیم.»

در همان ماه، خوانندهٔ اسرائیلی اِیال گولان در کانال ۱۴ خواستار شد: «غزه را کاملاً پاکسازی کنید، حتی یک نفر هم آن‌جا باقی نگذارید.» همکارش، خوانندهٔ کُبی پرِتز، در آن‌جا گفت: «تمام سربازها مثل من فکر می‌کنند […] ما فقط دهکدهٔ‌شان را آتش نمی‌زنیم، آن را کاملاً نابود می‌کنیم.»

در نوامبر ۲۰۲۳ در برنامهٔ «پاتریوت‌ها» در کانال ۱۴ گفت‌وگویی بین مجری یینون ماگال و شرکت‌کنندهٔ میزگرد الداد یانیو دربارهٔ اصول رفتار در مناطق غیرنظامی پخش شد. ماگال پرسید: «چه باید کرد؟ تو غیرنظامیان را می‌بینی…» یانیو پاسخ داد: «آتش گشوده شود!» ماگال: «به غیرنظامیان شلیک کنیم؟» یانیو: «قطعاً! این‌ها غیرنظامی نیستند.»

روزنامه‌نگار و مهمان ثابت کانال ۱۴، یاکی ادامکر، در فوریهٔ ۲۰۲۴ گفت: «من اعتقاد ندارم که کسی در اسرائیل باید نسبت به ساکنان غزه دل‌سوزی کند – نه نسبت به بزرگسالان، نه پیران، نه جوانان و نه کودکان […] بگذارید از گرسنگی بمیرند.» اظهارات مشابهی که گرسنگی‌دادن را به‌مثابهٔ تاکتیک جنگی توجیه یا درخواست می‌کنند، از اکتبر ۲۰۲۳ تقریباً روزانه در کانال ۱۴ پخش شده‌اند.

«هر کودک در غزه یک دشمن است»

در فوریهٔ ۲۰۲۴ مجری کانال ۱۴، شیمن ریکلین، اظهار داشت: « یکی از چیزهایی که از ۷ اکتبر به من کمک می‌کند تا هنگام خواب بروم، دیدن منفجر شدن ساختمان‌ها در غزه است. از آن لذت می‌برم. باز هم بیشتر منفجر کنید!» در فوریهٔ ۲۰۲۵ ریکلین آشکارا به «عمالق» اشاره کرد، آن فراخوان کتاب مقدس برای «نابودی مردان و زنان، کودکان و نوزادان». ریکلین گفت: «فرمانی هست برای محو کردن عمالیق […] غزه عمالیق است، و عمالقه باید نابود شوند […] بنابراین واجب است که غزه نابود گردد.»

[سموئیل خطاب به شائول: اکنون برو و عمالیق را فروکوب. آنان را با هر آن چه دارند، حرام خوانید. به ایشان رحم نکنید. مردان و زنان و کودکان و شیرخوارگان و احشام کلان و خُرد و شتران و الاغان را بکش. کتاب اول سموئیل]

در ماه می ۲۰۲۵، موشه فیگلین، نمایندهٔ سابق کنست، به‌طور زنده در کانال ۱۴ گفت: «هر کودک، هر نوزاد در غزه یک دشمن است. دشمن، تنها حماس یا شاخهٔ نظامیِ حماس نیست (…) هر کودک در غزه یک دشمن است.»

اوایل آگوست ۲۰۲۴، کانال ۱۴ به یکی از ده سرباز اسرائیلی که متهم به تجاوز به زندانیان فلسطینی در زندان سده تیمان شده بودند، صحنه‌ای برای ارائهٔ دیدگاهش داد. کانال دیگری، کانال ۱۲، ویدئوهایی منتشر کرده بود که نشان می‌داد سربازان اسرائیلی چگونه یک زندانی فلسطینی را مورد آزار جنسی قرار می‌دهند. این حادثه منجر به بازداشت موقت نه سرباز شد.

طبق گزارش پزشک معالج، قربانی فلسطینی دچار آسیب‌های شدید متعددی شد – از جمله پارگی روده و شکستگی دنده‌ها. یکی از متهمان، با لباس نظامی و ماسک برای مخفی نگه‌داشتن هویت خود، در برنامهٔ کانال ۱۴ حاضر شد. او در آنجا اتهامات را رد کرد و اقدامات در سده تیمان را به‌عنوان «رویهٔ استاندارد» توجیه نمود. در طول مصاحبه، او با تشویق حضار مواجه شد، گویی یک قهرمان ملی است.

یک تهیه‌کنندهٔ کانال ۱۴ نوشت: «ما باید صرفاً یک هولوکاست بر علیه آن‌ها انجام دهیم». کارکنان این شبکه حتی در شبکه‌های اجتماعی نیز فراخوان‌هایی به خشونت منتشر کرده‌اند. در فوریهٔ ۲۰۲۵، العاد براشی، تهیه‌کنندهٔ کانال ۱۴، در ایکس (توئیتر سابق) نوشت: «غزه سزاوار مرگ است. ۲٫۶ میلیون تروریست در غزه سزاوار مرگ‌اند! … مردان، زنان و کودکان -به هر طریقی که بشود، ما باید صرفاً یک هولوکاست بر علیه آن‌ها انجام دهیم – بله، دوباره بخوانید: ه-و-ل-و-ک-ا-س-ت!» این پست بعداً حذف شد.

در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، شیمن ریکلین در اکس نوشت: «غزه باید از سطح زمین محو شود.» چند روز بعد توییت کرد: «به من بگویید، دقیقاً برای چه داریم بمب اتم؟»

گروه‌های حقوق بشری که از دادخواست علیه کانال ۱۴ حمایت می کنند، استدلال می‌کنند که این نوعِ رتوریکِ شبکه در عادی‌سازی عملکرد اسرائیل در غزه نقش داشته است: آن‌ها می‌گویند این یک کمپین رسانه‌ای سیستماتیک بوده که قتل‌عام در غزه را تشدید و عملاً امکان‌پذیر ساخته است.

فراخوان‌ها به خشونت علیه فلسطینیان در رسانه‌های اسرائیلی پدیده‌ای تازه نیست. عبیر کوبتی، روزنامه‌نگار فلسطینی مقیم برلین، در گفت‌وگو با هفته نام « فْرای‌تاگ» تأکید می‌کند که تفاوتِ کانال‌های بزرگ دیگر اسرائیل با کانال ۱۴ «عمدتاً در شدت و قالب‌بندی» است. کوبتی می‌گوید: «تمام شبکه‌های بزرگ فلسطینیان را غیرانسانی جلوه داده‌اند.» تمامی شبکه‌های تلویزیونی اسرائیل پاک‌سازی قومی را تبلیغ کرده و مرتکب عادی‌سازی یا توجیه جنایات جنگی و گرسنگی‌دادن هدف‌گرفته شده‌اند. «اکوسیستم رسانه‌ای اسرائیل، فارغ از کانال‌ها، نقشی در پیش‌برد نسل‌کشی در غزه ایفا کرده است.»

او به‌عنوان نمونه از خبرنگار زوی یهزکِلی نام می‌برد که اواخر ۲۰۲۳ در کانال ۱۳ اظهار داشت اسرائیل «از همان ابتدا باید ۱۰۰,۰۰۰ نفر را در غزه می‌کشت».

تبلیغات شرکت زیرمجموعهٔ اَکسل اِسپریِنگر، Yad2، در کانال ۱۴ 

همزمان با دادخواست علیه کانال ۱۴، گروهی از اسرائیلی‌ها یک پایگاه دادهٔ عمومی ایجاد کردند که تبلیغات پخش‌شده در کانال ۱۴ از اکتبر ۲۰۲۳ را با دقت ثانیه ثبت کرده است. در این پایگاه داده، شرکت‌های بین‌المللی مانند یونیلیور، نستله و کارفور قرار دارند – همچنین پلتفرم آگهی‌های کوچک اسرائیلی Yad2. تا پایان آوریل ۲۰۲۵، این پلتفرم به‌طور کامل در مالکیت شرکت آلمانی  Axel Springer SE  بود.

در اواخر آوریل، این شرکت کنترل کسب‌وکار آگهی‌های کوچک خود، شامل Yad2، را به شرکت سرمایه‌گذاری آمریکایی KKR  و صندوق بازنشستگی کانادایی CPP منتقل کرد. سهامداران اصلی اکسل اسپرینگر، ماتیاس دُفنر و فریدِه اسپرینگر، حداقل ده درصد سهام Yad2  را حفظ کردند. خود KKR نیز ۳۵٫۶ درصد از سهام Axel Springer SE را در اختیار دارد.

به بیان دیگر، یک شرکت زیرمجموعهٔ اکسل اسپرینگر نزدیک به یک‌ونیم سال به‌طور پیوسته در شبکه‌ای تبلیغ پخش کرده است که به‌طور مرتب آشکارا به نسل‌کشی فلسطینیان در غزه فرا می‌خواند. اگرچه این شرکت تأکید می‌کند که «هرگونه تبعیض» را رد می‌کند، اما دربارهٔ ارتباطات مالی با کانال ۱۴ حاضر به اظهار نظر در برابر هفته نامه « فْرای‌تاگ» نشد.

یک سخنگوی شرکت در گفتگو با هفته نامه « فْرای‌تاگ» گفت: «ما مالک ده درصد سهام اقلیتی در AS Classifieds هستیم که Yad2 نیز جزو آن است. شرکت‌های درون AS Classifieds  به‌طور مستقل تصمیم می‌گیرند که تبلیغات خود را کجا و چگونه پخش کنند.»

اکسل اسپرینگر مشخص نکرده است که آیا از نوع رتوریک پخش‌شده در کانال ۱۴ مطلع بوده یا خیر. کانال ۱۴ نیز به درخواست مطبوعاتی مربوطه پاسخی نداد.

ارزیابی‌های گروه تحقیقاتی اسرائیلی همچنین نشان می‌دهد که Yad2  پس از ۷ اکتبر، در سال‌های ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ نیز به‌عنوان مشتری تبلیغاتی فعال باقی ماند – تنها در سال ۲۰۲۴ با مجموع حدود ۵۰۵ ثانیه زمان پخش، یعنی تقریباً ۸٫۵ دقیقه.

آلون ساهر، فیلم‌ساز و نویسندهٔ بلاگ Substack دربارهٔ روابط آلمان و اسرائیل به نام Staatsräson Monitor  و ساکن برلین، تبلیغ Yad2 در کانال ۱۴ پس از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ را «بسیار نگران‌کننده» خواند. ساهر در گفتگو با هفته نامه «فْرای‌تاگ» گفت: «مشتریان تبلیغاتی که از این شبکه حمایت می‌کنند – به‌ویژه شرکت‌های بین‌المللی – در تقویت دستورکار آن سهیم و شریک جرم هستند.»

به گفتهٔ خبرنگار اسرائیلی ایتامار بنزاکن (The Seventh Eye, Shakuf)، قیمت چنین تبلیغاتی متغیر است، اما به‌طور کلی براساس رتبهٔ تماشاگران هر شبکه تعیین می‌شود. در مورد کانال ۱۴، این رتبه‌ها در سال‌های اخیر به‌شدت افزایش یافته‌اند. از نظر تعداد بیننده، کانال ۱۴ امروز با بزرگ‌ترین شبکه‌های اسرائیل یعنی کانال‌های ۱۱، ۱۲ و ۱۳ رقابت می‌کند.

بنزاکن تأکید می‌کند که تصمیم به خرید تبلیغ در کانال ۱۴ به خودی خود اهمیت دارد. او این اقدام را با شرکت‌های آمریکایی مقایسه می‌کند که در Breitbart News  تبلیغ می‌کنند: «وقتی یک برند بزرگ مثل Yad2 در کانال ۱۴ تبلیغ می‌کند، این بیش از یک تصمیم تجاری ساده است. این بیانیه‌ای است که نشان می‌دهد در نظر مشتری تبلیغاتی، این شبکه مشروع تلقی می‌شود.»

مالک کانال ۱۴ یتسحاک میریلشویلی است، پسر الیگارش روسی-اسرائیلی مایکل میریلشویلی، که نزدیک به نتانیاهوست. پس از بازگشت او به قدرت، دولتش اطمینان یافت که وجوه عمومی به کانال ۱۴ هدایت شود و بتوان به گزارش‌دهی وفادارانهٔ آن اتکا کرد. بنزاکن این رابطه را با این جمله توصیف می‌کند: «یک دست دیگری را می‌شوید.»

به گفتهٔ تحقیقات بنزاکن، زیر نظر میری ریگف، وزیر فعلی حمل‌ونقل اسرائیل، هزینه‌های تبلیغاتی در کانال ۱۴ حدود ۴۸۰ درصد افزایش یافته است. همچنین دفتر ایتامار بن گویر، وزیر امنیت جناح راست افراطی، به یکی از مشتریان مهم تبلیغاتی تبدیل شد.

آیالا پان‌یفسکی، پژوهشگر رسانه و عضو هیئت علمی دانشگاه City St George’s لندن، در گفتگو با «فْرای‌تاگ» توضیح می‌دهد که صعود کانال ۱۴ «چیزی ارگانیک نبوده است». دولت بنیامین نتانیاهو تمام تلاش خود را کرده تا این شبکه را به‌طور استراتژیک ایجاد و تقویت کند. پان‌یفسکی می‌گوید: «آنها مأموریتی دنبال می‌کنند که از ظاهر مستقل روزنامه‌نگاری بهره می‌برد». او تأکید می‌کند که ستیزه‌جویی کانال بسیار مستمر است و تأثیر آن بر گفت‌وگوی عمومی «بسیار زیاد» است و نتیجه می‌گیرد: «کانال ۱۴ باید پاسخگو باشد».

تردید عبیر کوپتی، خبرنگار فلسطینی، نسبت به این دادخواست 

چندین کارشناس که برای نوشتن این مطلب با آنها گفتگو شد، کانال ۱۴ را نیرویی غالب در شکل‌دهی به افکار عمومی در اسرائیل توصیف کردند و آن را نوعی جانشین برای روزنامهٔ اسرائیل هیوم دانستند – روزنامه‌ای نزدیک به نتانیاهو که در سال ۲۰۲۴ با اکسل اسپرینگر شراکت رسانه‌ای برقرار کرد.

برخلاف اسرائیل هیوم، به گفتهٔ بنزاکن، کانال ۱۴ هیچ استاندارد خبرنگاری را رعایت نمی‌کند. مأموریت آن روشن است: «خدمت به رهبر [بنیامین نتانیاهو]. اگر این به معنای دروغ گفتن، انتشار نظریه‌های توطئه و تحریک به جنایات جنگی باشد، پس همین است.»

بنزاکن تأکید می‌کند که پرسنل کانال ۱۴ مهارت بالایی در استفاده از شبکه‌های اجتماعی دارند و ارتباطات موجود با نخبگان سیاسی را بی‌پرده به کار می‌گیرند. او می‌گوید: «به این ترتیب محتوای آنها تنها محدود به پایگاه نتانیاهو نمی‌ماند – بلکه به هر خانه و هر گوشی هوشمند می‌رسد».

مدرک برای پرونده نسل‌کشی علیه اسرائیل در دادگاه بین‌المللی دادگستری

نفرت‌پراکنی پخش‌شده در کانال ۱۴ می‌تواند به عنوان مدرکی در پرونده‌ای که توسط آفریقای جنوبی در دادگاه بین‌المللی دادگستری (IGH) علیه اسرائیل مطرح شده است مورد توجه قرار گیرد تا به صورت حقوقی قصد نسل‌کشی اسرائیل را مستند کند.

دادگاه بین‌المللی دادگستری اوایل سال ۲۰۲۴ چندین بار دستور موقت صادر کرد و اسرائیل را موظف ساخت «تمام تدابیر در توان خود را برای جلوگیری و مجازات تحریک مستقیم و علنی به نسل‌کشی علیه فلسطینیان در غزه به کار گیرد».

این شکایت، دادستان کل گالی بهاراو-میارا را موظف می‌داند تا تحقیقی را آغاز کند – با استناد به دستورهای دادگاه بین‌المللی دادگستری.

چندین کارشناس که برای این تحقیق با آن‌ها گفتگو شده است، عدم اقدام مقامات اسرائیلی – یعنی قصور اسرائیل در برخورد با موارد آشکار تحریک به نسل‌کشی – را به‌عنوان یک عامل تقویتی بار منفی در کنار عملیات نظامی اسرائیل در غزه می‌بینند. این امر می‌تواند نهایتاً دادگاه بین‌المللی دادگستری (IGH) را به صدور حکمی به نفع آفریقای جنوبی و مبنی بر ارتکاب نسل‌کشی توسط اسرائیل سوق دهد. همچنین اصل مکمل‌بودن که آلمان در ارتباط با دادگاه بین‌المللی کیفری (IStGH) به کرات مطرح می‌کند – و طبق آن ابتدا باید مقامات اسرائیلی اقدام کنند پیش از آنکه دادگاه‌های بین‌المللی وارد عمل شوند – با شکایت علیه کانال ۱۴ نمونه‌ای از دورزدن این اصل را نشان می‌دهد.

با این حال، عبیر کوپتی، خبرنگار فلسطینی مقیم برلین، به این شکایت علیه کانال ۱۴ با دیده تردید می‌نگرد: به نظر او، این اقدام کمتر بیانگر یک بازنگری اخلاقی است و بیشتر تلاشی است برای نجات چهره آسیب‌دیده اسرائیل.

او همچنین معتقد است که ارائه تصویری که تنها نتانیاهو و رسانه‌های راست‌گرای نزدیک به او را مسئول تحریک به نسل‌کشی می‌داند، گمراه‌کننده است. کوپتی می‌گوید: «روایت پشت این ماجرا این است که این افراط‌گرایی در جامعه اکثریت ندارد و همه اسرائیلی‌ها مسئول نیستند. اما نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که حمایت گسترده‌ای از نسل‌کشی در غزه وجود دارد. این یک پدیده حاشیه‌ای راست‌گرایانه نیست، بلکه یک اجماع اجتماعی است.»

منبع: هفته نامه فْرای‌تاگ

ترجمه برای اخبارروز: هرمس برادری