نقش اسرائیل در خاموشی «هدهد» و «کوثر»؛ جمهوری اسلامی در شوک فضایی کاوه اسواران

قطع ارتباط با دو ماهواره‌ی ایرانی «کوثر» و «هدهد» بار دیگر ضعف ساختاری برنامه فضایی جمهوری اسلامی را آشکار ساخت: این رخداد درست در مقطع حساس پیش از جنگ ۱۲ روزه ایران و اسرائیل روی داد و به‌ویژه در مورد هدهد، دریافت یک «فرمان غیرمجاز» از خارج از کنترل ایران، شائبه‌ی دخالت خارجی را به اوج رساند. هرچند مقامات فضایی ایران با احتیاط از بیان اتهام مستقیم خودداری کرده‌اند، اما هم‌زمانی مشکوک حادثه و ماهیت سایبری آن، گمانه‌زنی‌ها درباره دست داشتن اسرائیل را به یک واقعیت سیاسی تبدیل کرده است.

از منظر راهبردی، این رخداد نشان می‌دهد که اسرائیل نه تنها در زمین و آسمان، بلکه در فضا نیز ابتکار عمل را در دست دارد. برتری فناورانه اسرائیل در جنگ اخیر به‌وضوح دیده شد؛ جایی که حملات هوایی دقیق و برتری اطلاعاتی حاصل از شبکه‌های ماهواره‌ای، ماشین جنگی ایران را فلج کرد. اکنون افشای قطع ارتباط با ماهواره‌های ایرانی، حلقه‌ی دیگری از همان زنجیره برتری است: توانایی نفوذ و در اختیار گرفتن ابزار فضایی رقیب، آن هم بدون شلیک حتی یک موشک.

این وضعیت برای جمهوری اسلامی پیامدهای سنگینی دارد. در حالی که تهران ده‌ها میلیارد دلار برای نمایش قدرت فضایی هزینه کرده، یک فرمان خارجی کافی بود تا ماهواره‌ی نظامی ـ اطلاعاتی ایران را به خاموشی کامل بکشاند. چنین ضربه‌ای نه تنها ناکارآمدی فنی ایران را نشان می‌دهد، بلکه پیام آشکار دارد: در دنیای فناوری پیشرفته، بدون توانمندی واقعی در سخت‌افزار و نرم‌افزار، هر «دستاورد» می‌تواند به ابزاری در دست دشمن تبدیل شود.

به همین دلیل، اعلام شتابزده‌ی برنامه‌های آینده‌ی جمهوری‌اسلامی برای پرتاب ماهواره‌های جدید و ساخت پایگاه فضایی در چابهار بیشتر واکنشی عجولانه به یک شکست بزرگ است تا نشانه‌ای از پیشرفت.
اسرائیل با نمایش توان سایبری و فضایی خود، به تهران یادآور شده که حتی در مدار زمین نیز دست بالا را دارد. بدین‌ترتیب، جمهوری‌اسلامی بدون توجه به آینده نامعلوم خویش، پا به مرحله تازه‌ای از رقابت با اسرائیل نهاده است؛ جایی که معادله جنگ نه‌فقط روی زمین یا در آسمان، بلکه در دنیای سایبری و اعماق فضا نیز تعیین می‌شود، و فعلاً کفه ترازو آشکارا به سود اسرائیل سنگینی می‌کند.