آب یا غذا ؛ باید انتخاب شود

حالا اما اگر واردات ۱۲‌میلیارد دلاری نهاده‌های دامی که از زراعت به دست می‌آیند، قطع شود یا حتی دلار ۲۸۵۰۰‌تومانی به آن تخصیص داده نشود، قیمت گوشت و مرغ و لبنیات سر به آسمان می‌ساید.

ایرانیان آرزو می‌کنند همین میزان نفت صادراتی پابرجا باشد تا بتوان زندگی بخور و نمیر امروز برای میلیون‌ها ایرانی ادامه یابد. از سوی دیگر و در حالی که واردات جو، ذرت، سویا و دیگر دانه‌های روغنی سالانه به طور میانگین تا ۱۲میلیارد دلار ارز لازم دارد باید برای واردات شکر و چای و برنج و روغن نباتی نیز هزینه‌های ارزی دهیم.

با این همه اما سیاست کشاورزی که اراده سیاسی نگهداری روستاییان در ده‌ها هزار روستای کشور و نیز خودکفایی در تولید گندم را در دستور کار داشته و دارد منابع آب کشور را بر باد داده و خشکسالی نیز مزید بر علت شده و به زودی باید شاهد مجادله برای آب میان صنعت و کشاورزی و نیز میان شهروندان سراسر کشور و دولت برای تامین آب مصرفی باشیم.

در چنین شرایط دردناکی که جامعه ایرانی را دربرگرفته و تولید را به زمین زده است و میلیون‌ها ایرانی نگران تامین آب برای کشاورزی و مصرف هستند و نیز تنگناهای برخاسته از جنگ با رژیم صهیونیستی نیز آن‌ها را محاصره کرده باید انتخاب کرد: منابع آب را برای آیندگان نگه داریم یا برای امروز ایرانیان با کشیدن رمق آخرین آب‌های باقیمانده در سفره‌های زیرزمینی کشاورزی سنتی را ادامه دهیم؟

پیشروی با همین دست فرمان یعنی هدر دادن منابع آب و خشک شدن همه بخش‌ها و نقاط کشور و تهی شدن منابع آب برای نسل آینده که فاجعه‌ای هولناک خواهد بود یا اینکه دست برداشتن از کشاورزی برای خودکفایی.

واقعیت این است و تجربه همین ۴۶‌سال نشان می‌دهد تا وقتی دلار داشته باشیم می‌توانیم واردات انواع کالاهای زراعی را از بازار جهانی انجام دهیم اما کشور در منطقه‌ای قرار دارد که عرضه منابع آب آن نسبت به تقاضا برای آب روندی کاهنده دارد و هم‌اکنون می‌توان دید که جنگ آب در آینده در منطقه شروع خواهد شد. نگهداشت ایران‌زمین و شهروندان آن برای آینده انتخاب را اجتناب‌ناپذیر کرده است. آیا از راهبردهای شکست‌خورده دست برمی‌داریم؟