نیویورک تایمز: سناریوی کوچ اجباری فلسطینی ها از غزه جدی است، آمریکا باید با افراط گرائی اسرائیل مقابله کند – ترجمه ی: بیژن انصاری

دو تن از اعضای افراطی کابینه اسرائیل، ایتمار بن گویر وزیرامنیت ملی و بذالل اسموتریچ وزیر دارائی در این هفته با اظهارات خود مبنی بر جمعیت زدائی درغزه آشوب بین المللی ایجاد کردند. اسموتریچ گفت “اگر در غزه بجای دو میلیون نفر، صد هزار،یا دویست هزار عرب زندگی کند و مابقی جمعیت را در کشورهای دیگر سکنی دهند صحبت های بعد از جنگ متفاوت خواهد بود”. بن گویر گفت “این جنگ “بما فرصتی داده که ساکنین غزه را ترغیب به مهاجرت کنیم تا در آن جا برای شهرک سازی اسرائیل سهولت ایجاد شود”.

دولت بایدن همراه با کلیه کشورهای دیگر جهان این گونه سخنان منبی بر پاک سازی قومی را محکوم کرده است ولی در این برهه به گونه ای عمل می کند که گوئی تحریکات بن گویر و اسموتریچ با جهان بینی نتان یاهو نخست وزیر اسرائیل، که آمریکا بدون قید و شرطی از او حمایت میکند، مغایرت دارد.

در بیانه ای از وزارت کشور گفته شد که اظهارات این وزرا غیر مسئولانه و التهاب انگیزاست و  از جانب دولت اسرائیل و شخص نخست وزیر گفته شده که این گونه سخنان نمایانگر سیاست دولت اسرائیل نیست.

جیم مک گاورن نماینده دموکرات کنگره آمریکا دعوت به آتش بس کرده و در پستی  گفته  است که “باید روشن شود که آمریکا چک سفید برای جابجائی توده  ملت نمی نویسد”

ولی این روشن نیست، زیرا که ما به حکومتی که رهبرش فقط اندکی ازبن گویرواسمو تریچ خود دار تراست چک سفید داده ایم. براساس گزارش منابع خبری اسرائیل نتانیاهو دراین هفته اظهارداشت که دولت درحال مطالعه “سناریوی تسلیم و کوچ”ساکنین نوار غزه می باشد. (برخی گفتند که منظور نتانیاهو رهبران حماس بود). تایمزاسرائیل در مقاله ای نوشت که (جابجایی “داوطلبانه” فلسطینی ها از غزه کم کم تبدیل به سیاست اصلی دولت شده و به گفته یکی از مقامات ارشد دولت اسرائیل، در این خصوص با کشورهای دیگرهم برای قابلیت جذب اهالی مذاکراتی شده است)

برخی در دولت اسرائیل آن را بر اساس غیرعملی بودن تکذیب کرده اند. یک مقام رسمی اسرائیل به شرط عدم ذکر نام به خبرنگاران اسرائیلی گفت که هیچ کشوری دو میلیون یا یک میلیون یا صد هزار و یاحتی پنج هزار نفر راهم نخواهد پذیرفت. روزپجشنبه یوآو گالانت وزیر دفاع اسرائیل برنامه ای را فاش نمود که درآن اسرائیل برخلاف رویای فرا ملی گراهای افراطی (اولترا ناسیونالیست ها) برنامه ای برای اسکان اسرائیلی ها در غزه ندارد.

 ولی با انهدام گسترده زیربنایی ساکنین غزه که شامل ۷۰ درصد خانه های مسکونی است، اسرائیل بخش عظیمی از نوارغزه را برای آینده نامعلومی غیر قابل سکونت کرده است. بیماری در غزه شیوع یافته، گرسنگی همه گیر شده و سازمان ملل گزارش داده که بیشتر نوارغزه در معرض خطر قحطی است. با وجود این همه وحشت، اعضاء حزب لیکود نتانیاهو از قبیل دانی دنون سفیر سابق اسرائیل در سازمان ملل و گیلا گملیل وزیر اطلاعات اسرائیل به نظریه مهاجرت دادن اهالی به عنوان یک اقدام بشر دوستانه فشار می آورند.

گملیل در نشریه اورشلیم پست نوشت “به جای سرازیر کردن پول برای بازسازی غزه و یا دادن آن به سازمان امدادرسانی آوارگان فلسطینی که تا به حال نا کارآمد بوده جوامع بین المللی می توانند هزینه نقل و انتقال و اسکان مردم غزه را در کشورهای جدید میزبان پرداخت نمایند”

اکنون این یک فانتزی مسخره آمیز به نظر می اید ولی بموازات افزایش رنج و مشقت در غزه به نظر می رسد که در نهایت به نوعی از تخلیه ساکنان آن منتهی می شود. حداقل این چیزی است که برخی از اعضای برجسته اسرائیل روی آن حساب می کنند.

بعد از حمله وحشیانه حماس در ۷ اکتبر، اسرائیل مانند هر کشور دیگری حق داشت که تلافی کند ولی فرق است میان جنگی که طرفداران لیبرال اسرائیل می خواهند وانمود کنند با جنگی که در عمل جریان دارد.

دموکرات های طرفدار اسرائیل برای حذف حماس از این جنگ حمایت می کنند ولی بطور رو افزون اینطور به نظر می آید که آمریکا این جنگ را برای حذف تمام ساکنین غزه تضمین و پانویسی کرده است. متخصصین قوانین بین المللی می توانند مباحثه کنند که آیا جابجائی اجباری فلسطینی ها از غزه نسل زدائی قلمداد می شود و یا همانگونه که کشورآفریقای جنوبی آن را در دادگاه بین المللی اقامه کرده نوعی جنایت جنگی محسوب می شود ،ولی هر چه آن را بنامید النهایه منتهی به “کاهش “ساکنان غزه خواهد شد که طبق گزارش روزنامه عبری زبان اسرائیل هیوم در برنامه نتانیاهو می باشند و در این امر آمریکا نیز دخالت دارد.

سیاستمداران آمریکائی به فرض حذف بن گویر و اسموتریچ از کابینه اسرائیل می خواهند نقش شخص نتانیاهو را انکار کنند. بایدن اغلب از دیدارش با گولدا مایر در سال ۱۹۷۳ که نخست وزیر اسرائیل بود یاد می کند و مانند بسیاری از آمریکانی های صهیونیست نگاهش در همان دوران ثابت مانده است.

اگر مانند من در خانواده یهودی لیبرال بزرگ شده باشید این گفته منسوب به گولدا مایر (احتمالا ساختگی) را شنیده اید که” وقتی صلح فرابرسد می توانیم در آن زمان اعراب را به خاطر کشتن فرزندامان ببخشائیم ولی برایمان سخت تر خواهد بود که آنان را برای اینکه ما را وادار به کشتن  فرزندانشان کردیم  ببخشیم”

نقد زیادی بر این نگرش وارد است، این یک نوع خود خواهی است که در آن اسرائیل را قربانی قلمداد می کند در حالی که خود مرتکب جنایت می شود وحداقل نشان دهنده یک نوع دو سونگری در تفهیم خشونت است که اسرائیل گاهی آن را “کشتن و گریستن ” می نامد و در حال حاضر از نظر برخی از رهبران اسرائیل نوعی سوسیالیسم صهیونیستی منسوخ گولدامایر است.

 دوست من دانیل لوی که در سابق مذاکرات اسرائیل با فلسطینی ها را به عهده داشت و اکنون سرپرست پروژه آمریکا در خاور میانه است گفت که در بین سیاستمداران آمریکایی و اروپایی ” انکار خودآگاهانه ای در جدی گرفتن این حقیقت موجود است که تا چقدر این دولت چه پیش از ۷ اکتبر وجه متعاقب آن افراطی بوده و هست”

در من این انگیزه هست که بگویم بن گویر و اسموتریچ این زمزمه ها را بلندتر گفتند ولی در حقیقت نگفتنی ها را فریاد زدند.

پانویس:

*میشل گولدبرگ MICHELLE GOLDBERG نویسنده این مقاله در نیویورک تایمز، نویسنده ی کتب متعددی در سیاست مذهب وحقوق زنان می باشد و از اعضای گروهی بود که در سال ۲۰۱۸ جایزه پولیتزر را در خصوص آزار جنسی در محیط کار برنده شدند.

منبع: نیویورک تایمز