از آغاز دورهٔ ریاست جمهوری دونالد ترامپ، اقدامات دولت او در زمینهٔ محدودسازی آزادی بیان و بازنویسی روایتهای فرهنگی و تاریخی آمریکا توجه ناظران و فعالان حقوق بشر را جلب کرده است. بسیاری از کارشناسان، این اقدامات را نوعی «فرهنگ حذف» (Cancel-Culture) دولتی توصیف میکنند که در تاریخ ایالات متحده بیسابقه است.
هدفگیری هنر و نهادهای فرهنگی
ترامپ به شدت علیه هنر و علوم اقدام میکند که مطابق میل او نیستند. آثار هنری متعددی از جمله مجسمهٔ آزادی از جنس مقوا با پوستی قهوهای و گوجهفرنگی به جای مشعل، پرچم رنگینکمانی «پراگرس پراید»، نقاشی خانوادههای مهاجر و تصاویر فعالانی که از جنبش «جان سیاهان اهمیت دارد» حمایت میکنند، به مذاق او خوش نیامدهاند.
موزههای اسمیتسونیَن در واشنگتن دیسی که این آثار را به نمایش گذاشتهاند، «از کنترل خارج» اعلام شدند و کارکنان دولت تهدید کردند که یک «بررسی جامع داخلی» از موزهها و نمایشگاهها انجام دهند تا «استثناگرایی آمریکایی جشن گرفته شود، روایتهای تفرقهانگیز یا حزبی حذف شوند و اعتماد به نهادهای فرهنگی بازگردد». این بررسی شامل بازدیدهای میدانی و ثبت پیامهای بصری و تجربهٔ بازدیدکنندگان است.
ترامپ مجموعهٔ موزههای اسمیتسونیَن، شامل ۲۲ مؤسسهٔ بینالمللی، از جمله موزهٔ تاریخ آمریکا، موزهٔ تاریخ و فرهنگ آمریکایی-آفریقایی و موزهٔ سرخپوستان آمریکا را هدف گرفته است. این موزهها بخشهایی از تاریخ آمریکا را به نمایش میگذارند که ترامپ قصد بازنویسی آنها را دارد. دستور اجرایی او با عنوان «بازگرداندن حقیقت و عقلانیت به تاریخ آمریکا» نشاندهندهٔ تلاش برای تغییر روایتهای تاریخی است.
محدودسازی آزادی بیان و سرکوب کارکنان دولتی
در دولت ترامپ، هر کس که از خط رسمی تبعیت نکند، ممکن است کنار گذاشته شود. نمونهها شامل رئیس سازمان اطلاعات ارتش و رئیس ادارهٔ آمار بازار کار هستند که به دلیل مغایرت تحلیلها و آمارشان با دیدگاههای ترامپ مجبور به ترک مقام خود شدند. بیش از ۲۰ مقام سازمان مدیریت بحران فِما نیز پس از هشدار دربارهٔ عدم آمادگی این سازمان برای بحرانهای شدید تعلیق شدند.
حتی واژههایی مانند «تنوع»، «برابری»، «شمول»، «نژادپرستی»، «ترنسجندر» و «علم اقلیم» از وبسایتها و اسناد رسمی حذف شده و کتابها و درخواستهای پژوهشی مرتبط با این موضوعات سانسور میشوند. ندین استراسن، فعال حقوق مدنی، این اقدام را مشابه آنچه جورج اورول در رمان ۱۹۸۴ توصیف کرده، میداند: «با سرکوب واژهها، موضوعات و ایدههای مرتبط با آنها نیز سرکوب میشوند».
بازداشت دانشجویان به دلیل عقیده
نمونهٔ بارز اقدامات سرکوبگرانه دولت ترامپ، بازداشت دانشجویان محمود خلیل و رومیسه اوزتورک است. خلیل در آپارتمان دانشجویی و اوزتورک در خیابانهای باز سومرویل توسط گروهی نیمهماسکزده بازداشت شدند و هفتهها در بازداشت مهاجرت باقی ماندند. تنها جرم آنها بیان دیدگاههای خود دربارهٔ جنگ اسرائیل در نوار غزه بود. با این حال ترامپ خود را مدافع آزادی بیان میداند و فرمانهای اولیهٔ خود را با هدف «بازگرداندن آزادی بیان و پایان دادن به سانسور فدرال» صادر کرده است.
وارونه شدن استانداردها و سرکوب مخالفان
راستگرایان رادیکال آمریکا در زمان ریاست بایدن خود را محدود شده در آزادی بیان میدیدند و به متمم اول قانون اساسی استناد میکردند. سوزان نوسل، فعال حقوق بشر، میگوید: «اکنون که ترامپ و جمهوریخواهان در قدرتاند، اوضاع را وارونه کرده و اقداماتی بسیار سرکوبگرانهتر از آنچه پیشتر در مورد دیگران رد میکردند، اعمال میکنند.»
کنترل شدید نهادها و محیط عمومی
دولت ترامپ حتی پایگاههای نظامی، یک ناو جنگی، بلندترین کوه آمریکا و خلیج مکزیک را تغییر نام داده و رسانههایی که از دستورالعملهای زبانی جدید پیروی نکنند، تحریم میشوند. مدارس تهدید شدهاند که اگر به آموزش «تنوع»، «برابری» و «شمول» ادامه دهند، بودجه آنها قطع خواهد شد. پارکهای ملی موظف شدهاند محتوای «نامناسب» را حذف و از انتشار اطلاعات «منفی» درباره شهروندان خودداری کنند. بازدیدکنندگان موظف شدهاند هر آنچه نیاز به تغییر میبیند گزارش دهند. نوسل این اقدامات را «کنترل کامل افکار عمومی» میداند و آن را «ترسناک» توصیف میکند.
با وجود این شرایط، استراسن نکتهٔ مثبتی هم میبیند: «این وضعیت مردم را نسبت به معنای آزادی و آسیبپذیری آن آگاه میکند و افراد بیشتری به فعالیتهای سیاسی و دفاع از حقوق خود روی میآورند.» برای مثال، دانشجویان و اعضای هیئت علمی دانشگاه هاروارد در ماههای اخیر برای دفاع از استقلال دانشگاه خود به خیابانها آمدند. با این حال، اعتراضات گسترده برای موزههای اسمیتسونیَن تاکنون مشاهده نشده است، زیرا نیروهای گارد ملی در نشنال مال به دستور ترامپ مستقر هستند و مانع تجمعات میشوند.