یک قرن میان مشی چریکی بابف- و حزب پرولتری مارکس بابف اعدام شد، بلانک حبس ابد گرفت، مارکس جهانی شد

بابف، انقلابی فرانسوی در سال ۱۷۶۰ میلادی به‌دنیا آمد و در سال ۱۷۷۹ اعدام شد. ایده های انقلابی اجتماعی او روی کمونیسم اروپایی و روی فلسفه مارکسیستی تاثیر مهمی گذاشت. وی را می‌توان نماینده یک کمونیسم تخیلی از جنبش یاکوبی فرانسه و فعال پرولتری در آغاز جنبش کمونیستی دانست. بابف در سال ۱۷۹۶ میلادی رهبر یک شورش توده ای منتهی به شکست بود. از جمله اهداف او: لغو مالکیت خصوصی و اعلان پیروزی انقلاب به عنوان دیکتاتوری خلق بود. بابف رهبر انجمن ” توطئه عدالت خواهان” بود. او مالکیت خصوصی را دلیل به زنجیر کشیده شدن خلق، و بی نظمی آنارشی در اقتصاد غیر کمونیستی را، دلیل استثمار و تمام زشتی های نظام سرمایه داری می‌دانست.

بابف می‌گفت تا زمانی که کالاهای لوکس در اختیار همه مردم نباشند، آنان نباید تولید شوند. گرچه بابف و هوادارن‌اش در سال ۱۷۹۶ در راه مبارزه، مخفی شدند، تئوری اجرای کمونیسم زودرس او در آغاز جامعه سرمایه داری با شکست روبرو شد. بابف مسلح کردن خلق و اقدامات دیکتاتوری برای سرکوب ضد انقلاب و ثروتمندان را توجیه می‌کرد. تجربیات جنبش دیکتاتوری انقلابی یاکوبی به بابف نشان داد که ایده آل دموکراسی انقلابی فقط در کمونیسم عملی است، با این وجود او جنبشی را هدایت نمود که در میان پرولتاریای مانوفاکتوری آن‌زمان منجر به کمونیسم علمی و حزب مارکسیستی پرولتری بعدی گردید.

بابف گرایی، شاخه انقلابی کمونیسم کارگری و مدافع جنبش طبقاتی آنتاگونیستی بود. آن‌ها فقط تجربیات انقلاب بورژوازی را داشتند و نه استراتژی و تاکتیک سوسیالیسم علمی را. فقدان پرولتاریای صنعتی موجب شد بعدها پاره ای از بابف گرایان مانند رفیق بلانک به‌سوی آوانگارد کمونیستی تمایل پیدا کنند. سرانجام ولی نئو‌بابف گرایی پیش درآمد ایدئولوژی مارکسیستی و مقدمه کمونیسم علمی مارکس-انگلس گردید. آن آغاز ماتریالیسم پیشامارکسیستی بود. در تزهایی پیرامون فویرباخ، مارکس می‌گفت: پرولتاریا هنوز در زنجیر روابط استثماری کهن گرفتار است.

بابف گرایان مبارزه علیه: ایدئولوژی بورژوازی و خرده بورژوازی، علیه روحانیون مسیحی، و علیه مالکیت خصوصی بورژوایی، جویای یک سیستم جهان‌بینی ماتریالیستی-کمونیستی، خواهان تغییر مرام دینی به نوعی کمونیسم، و ادامه خط آته ایستی بابف بودند. نئوبابفیسم مخالف: نظام پادشاهی پادگانی درباری، مخالف قرارداد ازدواج، و متکی به ماتریالیسم فلسفی قرن ۱۸ میلادی بود. انجمن نئوبابف گرایان “توطئه برای عدالت”، مخلوطی از نظرات: بابف، سن سیمون، فوریه، و عرفان قناعت پیشه‌گی بود. بابف گرایان جریان و جنبشی انقلابی اتوپیستی کمونیستی در پایان انقلاب فرانسه بود که موجب رشد نطفه های کمونیسم کارگری در فرانسه و در انگلیس گردید.

بابف کمونیسم را در چهارچوب روشنگری قرن ۱۸ میلادی، یک برنامه مبارزاتی علیه جامعه کاپیتالیستی نمود. مارکس از طریق بابف گرایان نخستین، به تئوری حزب کمونیست روشنگر و به‌شکل سازمانی مبارز علیه استثمار و سلطه رسید. نظرات فرانس نوئل بابف در شورش ۱۷۹۵ میلادی متکی به آموزش‌های ضد فئودالی؛ ولی بر اساس حقوق طبیعی انسان عصر روشنگری، با محتوای کمونیسم عامیانه، موجب زمینه کشف کمونیسم علمی مارکس-انگلس و ایدئولوژی پرولتری شد.

رفیق بلانک (۱۸۸۱-۱۸۰۵)، کمونیست انقلابی فرانسوی، شاگرد بابف، خواهان دیکتاتوری انقلابی و انقلاب کمونیستی بود. او به دلیل مبارزاتش ۴۱ سال در زندان و حدود ۱۰ سال در تبعید زیست. از جمله وظایف مبارزاتی وی: سازماندهی انجمن‌های هوادار رفیق بابف در محلات انقلابی پاریس علیه سلطنت و ارتجاع حاکم بود. او هم‌چون بابف مرد عمل و نخستین انقلابی حرفه ای ضد نظام کاپیتالیستی زمان خود بود. رفیق بلانک بر این باور بود که عملی نمودن نظام و جامعه کمونیستی نیاز به مردمی با فرهنگ و آموزش دیده دارد.

به ادعای بعضی از مورخین چپ ، بلانک و بابف از جمله آموزگاران کبیر انقلاب کمونیستی تاریخ بشر هستند. بلانک همچون بابف می‌گفت: آوانگارد می‌تواند با سازماندهی توده‌ها سلطنت را براندازد و اعلان جمهوری سوسیالیستی کارگری بنماید؛ به نظر او، یعنی حتی یک سازمان چریکی در شرایط مناسب می‌تواند دولت را براندازد و شاه را فراری دهد. به زبان دیگر، در نظر بلانک هر انقلابی می‌تواند نتیجه کودتای یک سازمان چریکی متکی به توده‌ها باشد.

آرام بختیاری