جنجال «وکالت سیاسی» حمید فرخنده

نظر خوانندگان:

■ مگر علی کریمی که با رئیس جمهور آلمان دیدار و صحبت کرد قبلا از کسی “وکالت” گرفته بود؟ مگر مسیح علی‌نژاد و دیگران که با رئیس جمهوری فرانسه دیدار و صحبت کردند قبلا از کسی “وکالت” گرفته بودند؟ مگر حامد اسماعیلیون که با نخست وزیر کاناد دیدار و صحبت کرد قبلا از کسی “وکالت” گرفته بود؟ مگر خود ایشان تا به امروز با مقامات ملاقات نکرده که تازه می‌خواهد شروع کند. اما الان قبل از شروع وکالت می‌خواهد؟ این دیگر چه شگردی است، من سر در نمی‌آرم.
بهنوش

■ بهنوش گرامی، بله ایشان می تواند بدون درخواست وکالت مانند گذشته با سران و مقامات دیگر کشورها ملاقات کند، اما درخواست وکالت از سوی او هم به معنای بسیج طرفداران پادشاهی و اصولا کسانی است که برای گذار از جمهوری اسلامی نقش او را مهم می‌دانند، هم برای محکم کردن پایه مشروعیت خویش است. بهرحال او‌کار خود را می کند این دیگران هستند که به نوبه خود باید اقدام مناسب را برای بسیج نیرو و تقویت مشروعیت سیاسی انجام دهند.
با احترام/ حمید فرخنده

■ حمید جان: به نظر من این روش یک روش غیردمکراتیک و اتفاقا نادرست است. و نه به نفع دمکراسی و نه به نفع خود شاهزاده پهلوی است. بگذارید موضع را از زاویه دیگر به تصویر کشیم. اگر این روش پذیرفته شود آیا مجاهدین نمی‌توانند کسی را از همین طریق به جنبش تحمیل کنند؟ روش پهلوی دمکراتیک نیست چرا که در فضای مجازی می‌توانند صدها هزار موکل فیک ساخت. می‌شود یا نه؟ خوب تصور کنیم مجاهدین با آن گروهی بزرگ چند هزاری نفری در البانی پشت کامپیوتر نشسته، روزی چند هزار موکل فیک خواهند ساخت؟ بهترین شکل وزن‌کشی برای آقای پهلوی اعلام تشکیل حزب و عضوگیری ایشان در کشورهای خارج است. این مورد هم به نفع خود ایشان است و هم به نفع نهادهای مدنی.
با احترام و دوستی مهدی دهنوی

■ جناب فرخنده طیف صدپاره و سخت متفرق جمهوری خواهان درد مشترکشان مخالفت باپادشاهی است و در این جبهه حقیقتا متحدتر از حتی مخالفت با فرقه تبهکار اسلامی – روسی عمل می‌کنند. سوال اینجاست که چرا از این منظر این یک اقدام مثبت ارزیابی نشود؟ زیرا اگر برای پادشاهی‌خواهان آب نشود برای جمهوری‌خواهان نان که می‌شود. جمهوری خواهان از همه طیفها با همین تمرین‌ها چه بسا توانستند حقیقتا یک اتحاد جمهوری خواهان سراسری ایجاد کنند حالا اگر از این اتحاد ضدپادشاهی خواهان آبی برای ملت ایران گرم نشد، نشود. مقابله با یک خطر مهم برای محو جمهوری که حساب می‌شود.
با احترام بهروز فتحعلی

■ اینکه اگر این حرکت منجر به زمین خوردن رضا پهلوی شود، چرا جمهوریخواهانی نظیر من نباید خوشحال باشند، دلایل روشنی دارد که به آنها به کوتاهی در کامنتی که زیر مقاله عطا گیلانی گذاشتم، اشاره کرده‌ام. اگر نگاه کنید به کادرهای چپ و جمهوریخواه شورای مدیریت گذار  که همه با ادبیات تند یا متوسط اظهار نگرانی و محکومیت کرده‌اند، شاید متوجه قضیه بشوید. اگر ما سلطنت‌طلبان را یک پارچه ببینیم، البته باید خوشحال شویم که زمین بخورند. اما آنها یک‌پارچه نیستند و در میان‌شان اصلاح‌طلب و اصولگرا داریم. اصولگراهای پیر ادامه خط غلامعلی اویسی و بقیه ژنرال‌ها هستند و اصولگراهای جوان هم در فرشگرد گرد هم آمده‌اند. آنها گرایشات نئوفاشیستی دارند و  شعار “مرگ بر چهار  فاسد، ملا، چپی، تجزیه‌طلب، مجاهد” را پیش می‌برند. علیرضا کیانی، سعید قاسمی‌نژاد و حسین اعتمادی از افراطی‌‌ترین سخن‌گویان این گرایش هستند. در مقابل اما، ادامه دهندگان راه زنده یاد داریوش همایون هستند که فعلا بیشتر در حزب مشروطه ایران- لیبرال دموکرات جمع شده‌اند. رضا پهلوی تا امروز سعی کرده که موازنه‌ای بین اصلاح‌طلبان و اصولگرایان برقرار کند. هو کردن شیرین عبادی، عالی پیام و هادی خرسندی در لندن با شعارهای تند و جاوید شاه، از جنس کارهای اصولگرایان پیر است و این کمپین وکالت، دستپخت اصول‌گرایان جوان فرشگردی است و در مجموع هدف مشترک پیرها و جوان‌ها، دستیابی به هژمونی و جلب رضا پهلوی به اردوی خود است. طبیعی است که لیبرال‌های مشروطه‌خواه و جمهوریخواهان معتدل نمی‌توانند از این روند و غش کردن رضا پهلوی به سمت اقتدارگرایان خشنود باشند. همانطور که همه اسلام‌گرایان سرمایه‌های خود را پشت نام خمینی انبار کردند، این بار هم مجموعه سلطنت‌طلبان پشت رضا پهلوی جمع شده‌اند و هر جناحی سعی می‌کند که او را مال خود کند. در این طناب‌کشی ما بی‌تفاوت نیستیم.
پورمندی

■ «جنجال» برای چپ و جمهوری خواه است که هنوز دنباله‌رو اصلاح‌طلبان هستند و در هیچ سند یا گفتاری خواهان سرنگونگی رژیم نبوده و نیستند. پادشاهی خواهان تغییر رژیم و براندازی را اعلام کرده و صادقانه به پیش برده و می‌برند. حالا شما هر چند دیر، به جای حسادت و دشنام به میهن‌پرستان، بروید اول حساب خود را از ارتجاع سیاه جدا کنید.
امیر

■ مهدی عزیز، مگر رضا پهلوی وکالت‌دهی اینترنتی و سمبلیک از سوی مردم و سلبریتی‌ها را با انتخابات واقعی و دمکراتیک یکی گرفته است؟ مگر کسی منکر این شده که بخشی از امضاها می‌تواند فیک باشد؟ مگر وزن واقعی نیروهای سیاسی از طریق رای‌دهی اینترنتی مشخص می‌شود؟ این کم لطفی به جنبش اعتراضی و سطح فهم و رشد سیاسی مردم ایران است که فکر کنیم مجاهدین یا هرکس دیگر بتوانند از طریق کاربران فیک نماینده خود را به جنبش تحمیل کنند.
آقای پورمندی عزیز، به گمان من رضا پهلوی که به سمت سلطنت طلبان اصولگرا و «جاوید شاهی» چرخیده باشد نه رقیب خطرناکی برای جمهوری‌خواهان خواهد بود و نه شانس زیادی برای موفقیت در صحنه سیاسی ایران امروز خواهد داشت.
با احترام/ حمید فرخنده