نگرانی اکثریت خاموش اما نگران ایران

یکم – آنچه بر سر مردم غزه می آید یک شرم اساسی برای انسانیت است وبحثی در آن نیست اما برای بسیاری نگرانی در مورد آنچه بر ایران می‌گذرد و ممکن است بگذرد یک نگرانی با اولویت و اهمیت بالا تری است. فدوی در این گروه قرار می‌گیرم. این را عرض کرده باشم که جای گلایه‌ای از طرف مخالفین نباشد.

دوم – این روزها خبر‌های نگران کننده برای افراد عادی مثل من و بعضاً خبرهای ضد و نقیض بسیار می‌رسد. مثل حمله می‌کنیم، حمله نمی کنیم، درگیر کردن جمهوری اسلامی توطئه اجانب است، جواب ندادن دور از شان است…از آن طرف هم می‌گوید اگر حمله شد تلافی می‌کنیم. آقای بایدن هم جای تردید نگذاشته که بی طرف نخواهد بود، به زیان ما.

سوم- وقتی، چند ماه پیش، حماس حمله کرد به داخل اسراییل، این پرسش برای اینجانب مطرح شد که آیا این یک برنامه یک روزه بوده و یا یک برنامه سنجیده و بلند مدت است. این پرسش در همین کانال شخصی هم مطرح شد، اما معلوم شد همان برنامه یک روزه بوده و از روز دوم به بعد برای چند ماه حماس و بد تر از آن مردم غزه زیر بی رحمانه ترین ضربات و بمباران قرار داشته‌اند. طرف مقابل هم به جز تلاش برای پنهان شدن و فرار برنامه‌ای ندارد.

چهارم – این نقل قول از هر کس هست درست است، می‌توان یک جنگ را با تصمیم شروع کرد، اما نمی توان آن را با تصمیم متوقف ساخت. پنجم- آیا می‌شود فهمید که استراتژی چیست؟ چون تصمیم تاکتیکی عاقبت خوبی ندارد. پس از تصمیم برای یک حمله، برای ماه‌ها و شاید سال‌ها برنامه بعدی چه خواهد بود؟ در این مورد فضلا و حکما و استراتژیست ها فکری، ایده ای، چیزی، دارند؟این ابهام‌ها مشغله فکری بسیاری از اکثریت خاموش اما نگران است.