مفهوم ازادی در جامعه

مفهوم آزادی : آزادی اولین اصل شعار، برادری است.در جامعه بشر، آزادی چندگانه است: آزادی آمدن و رفتن، آزادی مطبوعات، آزادی تظاهرات و غیره. آزادی ها از منابع مختلفی می آیند: اعلامیه حقوق بشر و شهروند 1789، مقدمه قانون اساسی 1946، اصول اساسی به رسمیت شناخته شده توسط قوانین جمهوری، قانون اساسی 1958. آزادی های عمومی، آزادی های فردی و جمعی هستند که توسط قانون اساسی تضمین شده است. متن ها آنها زیرمجموعه ای از حقوق اساسی را تشکیل می دهند. سایر آزادی ها حق نیستند و توسط قانون حمایت نمی شوند.

دولت از آزادی های عمومی حمایت می کند و در عین حال محدودیت هایی را تعیین می کند تا آزادی برخی مانع آزادی دیگران نشود.

شورای قانون اساسی ضامن آزادی ها است: مطابقت قوانین با قانون اساسی را تأیید می کند.

رویه آزادی اجمالی در برابر شورای دولتی به قاضی این امکان را می دهد که وقتی یک شخص عمومی به یک آزادی اساسی حمله جدی و آشکارا غیرقانونی انجام می دهد، تمام اقدامات فوری لازم را برای حفظ آزادی انجام دهد.
اگرچه اعلامیه حقوق بشر و شهروند 1789 (DDHC) آن را به عنوان یکی از «حقوق طبیعی و غیرقابل توصیف» (ماده 2) به رسمیت می شناسد، آزادی در حدود (ماده 4) تعیین شده توسط قانون اعمال می شود. تا همه اعضای جامعه از حقوق طبیعی برخوردار شوند. از جمله این حقوق ذکر شده در DDHC، حق امنیت است. بنابراین قانون می تواند آزادی ها را برای تضمین امنیت و نظم عمومی محدود کند.

بنابراین، در چارچوب مبارزه با تروریسم، برخی از آزادی های فردی (مثلاً آزادی حرکت) محدود شده است.

اجرای وضعیت اضطراری بهداشتی علیه کووید-19 در مارس 2020 آزادی آمدن و رفتن، آزادی انجام تجارت و آزادی تجمع را محدود کرد.

چرا شهروندان باید به آزادی دیگران احترام بگذارند؟

زندگی در جامعه مستلزم محدودیت آزادی همه است. تضییع حقوق یا چارچوب حقوق بشر نمونه ای از این محدودیت است.

چرا آزادی ها را محدود کنیم؟

اولین دلیل این الزام در تأیید صریح آن توسط متنی است که ارزش قانون اساسی دارد. ماده 4 اعلامیه حقوق بشر و شهروند در 26 آگوست 1789 می گوید: «آزادی عبارت است از توانایی انجام هر کاری که به دیگران آسیبی نرساند: بنابراین، اعمال حقوق طبیعی هر فرد محدودیت هایی دارد. فقط به کسانی که سایر اعضای جامعه را از همین حقوق تضمین می کنند.»

آزادی نامحدود فقط می تواند به قانون قوی ترین ها منجر شود. اگر آزادی همه بی حد و حصر باشد، انسان به زودی به نام آزادی خود به آزادی دیگران دست درازی خواهد کرد. برای هر آزادی اساسی، قانونگذار حدود آن را مشخص می کند تا حقوق هر شهروند رعایت شود.

آزادی بیان می تواند نمونه باشد. هر کس در یک دموکراسی آشکارا آزاد است که افکار خود را بیان کند. با این حال، اگر بیان او مثلاً به صورت سخنان افتراآمیز و نژادپرستانه باشد، آزادی نویسنده این توهین‌ها حد خود را در رعایت حیثیت و حیثیت دیگران می‌یابد و قانون کیفری این افراط‌ها را تحریم می‌کند.
تضییع حقوق چیست؟

کنوانسیون اروپایی حقوق بشر (ماده 17) (دریچه جدید) نیز تخریب و محدودیت های ناروا حقوق و آزادی ها را ممنوع می کند. برای دارنده یک حق، استفاده مضر از آن، از کارکرد اولیه آن منحرف شده است. بنابراین، یک موضع نفرت انگیز و ضدیهودی، که در ظاهر یک محصول هنری پنهان شده است، توسط ماده 10 کنوانسیون (آزادی بیان) حمایت نمی شود و به معنای سوء استفاده از حقوق در معنای ماده 17 (دادگاه اروپا) است. حقوق بشر، پرونده M’bala M’bala علیه فرانسه، 20 اکتبر 2015 (پنجره جدید)).

www.iranlaic.info