چرا اکثریت خاموش، خاموش ماندند؟ – حسین لاجوردی

آیا هیچگاه پیش آمده است بدون اینکه به دیگران اتهام بزنیم و تمامی تقصیر را از آنها بدانیم به علل و عوامل موجود و موقعیت شخصی خود و پیرامون خود نیز نگاه کنیم ؟ چرا اکثریت خاموش، خاموش ماندند؟ گوشه ای از مصاحبه محمدرضا شاه با دیوید فراست در روزهای آخر عمرش است که با افسردگی بسیاری در پاسخ به سوال دیوید فراست که می گوید آیا مردم پُشت شما را خالی کردند و یا شما پُشت مردم را بلافاصله پاسخ می گوید که – نمی توانیم بگوییم همه مردم، این اشتباه است ـ و در نهایت می گوید، اکثریت خاموش، خاموش ماندند، بحث و سوال اصلی منهم دقیقا در همین نکته است که چرا اکثریت خاموش، خاموش ماندند؟ این چرا و چرا ها تنها در بهمن ۵۷ بی پاسخ نمانده است و موارد بسیار دیگری نیز وجود دارد:

• چرا رضاشاه که نمی توان خدماتش را انکار کرد و دیکتاتور هم بود و …، در شهریور ۱۳۲۰ باید با گریه ایران را ترک کند؟

• چرا محمدرضا شاه که پیش از ملی شدن نفت، شهریار جوانبخت نامیده می شد و مردم اتوبوس حامل اورا در شیراز از جا بلند می • کردند باید با گریه ایران را ترک کند و اکثریت خاموش، همچنان خاموش ماندند؟

• چرا دکتر محمد مصدق قهرمان ملی شدن نفت است و من باور دارم که مهمتر از نفت، او هویت ایرانی را از استعمار انگلیس نجات داد، چرا مردم در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ او را تنها گذاشتند و اکثریت خاموش، همچنان خاموش ماندند؟

• چرا دکتر شاپور بختیار که با قبول نخست وزیری دیر هنگام و با آگاهی در آن ورطه حساس قدم گذاشته بود و می شد با حمایت مردم این چنین روزهایی را شاهد نباشیم باز هم همان اکثریت خاموش، همچنان خاموش ماندند؟

و بسیاری چراهای دیگری که همچنان بدون پاسخ هستند. پاسخ محمدرضا شاه کاملا مشخص و روشن است: اکثریت خاموش، خاموش ماند ولی همیشه و در تمامی موارد ذکر شده بالا پاسخِ مردم و همان اکثریت خاموش است که وجود ندارد. آیا همه مردم و در تمامی زمینه ها خائن و یا از سوی هوادارن و هواخواهان شان خادم و بقیه خائن بودند؟ با چنین نگاه و طرز تفکری همچنان درب بَر همان پاشنه خواهد چرخید و بازهم همان آش و همان کاسه.

تردید نداشته باشیم که این جمهوری ننگین اسلامی هم، با تأکید می گویم، به زودی خواهد رفت ولی تغییری بوجود نخواهد آمد جز اینکه « ما » که علاقه مندان و طرفداران هر گروه و تفکر و اعتقاداتی هستیم به این سوال اساسی که چرا اکثریت خاموش، در بحبوحه و هنگام تصمیم گیری حیاتی در رابطه با سرنوشت خود خاموش می ماند، پاسخی نداشته باشیم.

برای ما با چنین تمدن و فرهنگ و امپراتوری و سابقه سَروری بر جهان و بطور اخص در این یکصد سال گذشته که چند انقلاب را پشت سَر گذاشته ایم باید بتوانیم به علل و عوامل شکست ها و خاموش ماندن های خودمان پاسخ دهیم.

پادشاهان و دولتمردان ما دارای خدمات و اشتباهاتی بوده اند و بدون تردید عوامل خارجی گسترده ای هم نقش داشته اند، اما اگر نتوانیم و یا نخواهیم فارغ از دیدگاه ها و تفکرات متعدد و متفاوت به دنبال پاسخ این «‌چرا ها » باشیم نباید انتظار داشته باشیم از آسمان آیه ای نازل شود و وضعیت ما را دگرگون کند.

من باور به مردمم و بیشتر نسل جوان و آگاه کشورم و خاصه دختران و زنان پیشروی ایران که جان بر کف کرده اند که «ایران را پس بگیرند» دارم.

ایران فرزندانش را صدا کرده است، پاسخگویش باشیم.

حسین لاجوردی – پاریس ۱۹ مرداد ۱۴۰۲