در هر صورت منافع شهروندان اولویت اول است

به عبارت دیگر میان مردم و حکومت یک دادوستد کاملا معلوم انجام می‌شود: پرداخت مالیات ونیز پذیزفتن محدودیت در برابر امنیت داخلی و خارجی. همانطور که دولت برخی افراد و گروه‌ها را به دلیل ندادن مالیات و نیز اجرا نکردن تعهدات قانونی جریمه و آن‌ها را طبق قانون مجازات میکند، شهروندان نیز حق دارند دولت مستقر را نقد کرده و در دور بعدی انتخابات به دولت فعلی رای ندهندیا اگر در قانون اساسی پیش‌بینی شده دولت را منحل کنند.

به همین دلیل است که نهاد دولت می‌داند اگر اعتماد و اطمینان مردم پشتیبانش نباشد و شهروندان از دولت به دلیل ناکارآمدی و نشناختن تهدیدها رو برگردانند مشروعیت نخواهد داشت و پایه‌هایش سست و لرزان میشود. برخی باوردارند شهروندان هر کشور باید در زمان‌های سخت و دشوار پشتیبان دولت باشند اما تشخیص اینکه شرایط سخت چیست و چرا پدیدار شده است یک مساله مهم است. در کشورهایی که نظام کارآمد همه پرسی دارند از شخروندان می پرسند که اولویت اول چیست و دولت نیز براساس این نظر سنجی‌ها تصمیم می‌گیرد. به این ترتیب دولتها نمی توانند مصلحت و بقای خویش را بر بقا و مصلحت مردم ترجیح داده و تصمیمهایی بگیرند یا اقدامهایی انجام دهند که در آن‌ها منافع مردم در پله دوم ایستاده است.

در این روزها نهادهای حکومتی در ایران اما در سیاست خارجی با روزهای بسیار سختی روبه رو شده و در هنگامه‌ای قرار دارند که میتوان گفت نقط جوش فرا رسیده است. در این روزها شهروندان ایرانی می‌خواهند که گردانندگان کشور گونه‌ای تصمیم بگیرند که کمترین آسیب به مردم برسد حتی اگر دولت در وضعیت بدی قرار گیرد.

نهادهای حکومتی در تصمیمهای این روزهای خود بیش و پیش از هر چیز به منافع شهروندان فکر کنند و نیز توجه داشته باشند نگهداری از این آب و خاک مهمترین خواست مردم است. سیاست خارجی در ایران دهه‌ها است از شهرونددان یارانه می‌گیرد و مردم با مال خود ونیز با دادن سطحی از حقوق قانونی خود یارانه داده‌اند. حالا شاید نوبت سیاست خارجی است که باید به مردم یارانه دهد.