اقتصاددانان خسته نشوند و واقعیت ها را بگویند

رشد تولید ناخالص داخلی ایران چندین دهه است در اندازه‌های پایین قرار دارد و ادامه این وضعیت می‌تواند برای ایران خطرساز باشد. در چنین وضعیتی گروه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی چه باید کنند؟ شوربختانه برخی اقتصاددانان ایرانی در چنین روزهای سختی که برای ایرانیان آماده شده است ترجیح داده‌اند لب‌ها را دوخته و قلم‌ها را کنار گذاشته، چیزی نگویند و چیزی ننویسند. گروه‌هایی از اقتصاددانان راه‌های تازه را در پیش گرفته و خود را به فعالیت‌های دور از مسائل روز سرگرم کرده‌اند. شماری از اقتصاددانان نیز با استناد به اینکه هرچه لازم بوده گفته شده است دست از کوشش برداشته‌اند. به نظر می‌رسد روش‌هایی که اقتصاددانان را از نوشتن درباره داستان تلخ اقتصاد ایران دور می‌کند ناخوشایند است و کنار کشیدن ناخوشایندتر. اقتصاددانان باید راه‌هایی تازه برای رساندن نوشته‌ها و گفته‌های خود درباره کسب‌وکار و معیشت در دست‌انداز افتاده بیابند و داستان را تا آخر بنویسند.

مسوولیت اقتصاددانان در این روزهای سخت برای شهروندان بیشتر از پیش است و آن‌ها باید با تیزهوشی و با درونگری دردها را بازگو کرده و راه‌های درمان اقتصاد بیمار ایران را برای بارها و بارها بازگو کنند و خسته نشوند.

یادمان باشد این سرزمین جایی است که فرزندان همه نسل حاضر در هر گروه اجتماعی و اقتصادی باید در آن زندگی کنند و به همین دلیل و نیز برای سرافرازی ایران نباید به هیچ صورت از کوشش برای عبور دادن کشور از بحران را کنار بگذارند.

سیاستمداران ایرانی به ویژه آن گروه از سیاستمداران تندرو که اقتصاد کشور برایشان اهمیتی ندارد باید در فشار روح- روانی قرار داد و آن‌ها را به شهروندان شناساند و کاری کرد که آن‌ها از لجبازی‌های سیاسی دست بردارند یا اینکه منزوی شوند. اقتصاد ایران در دست‌انداز افتاده و سیمای آن رنجور شده و در درون نیز زخم‌های مهلک را با خود به این‌سو و آن‌سو می‌کشاند. این دردها باید درمان شوند تا شهروندان بیش از این رنج نبرند. رشدهای پایین تولید ناخالص داخلی با توجه به روند کاهنده سرمایه‌گذاری و سرمایه‌ها تاریخی کیک کوچک‌تری تولید می‌کند و دهان‌های پرشماری را باز نگه می‌دارد. این را باید اقتصاددانان با کوشش خستگی‌ناپذیر بنویسند و بگویند.