نفوذ شیطان در حوزه علمیه امیر طاهری

آیا شیطان رجیم در حوزه علیمه قم نفوذ کرده است تا مانع از آن شود که حوزه در خدمت «برترین هدف انقلاب اسلامی یعنی استقرار تمدن اسلامی» قرار گیرد؟ این پرسشی است که پس از مطالعه سخنان آیت‌الله علیخامنه‌ای، «رهبر عالیقدر»، در مراسم چهارشنبه گذشته پیش می‌آید؛ مراسمی که به مناسبت صدمین سالروز تاسیس «حوزه علمیه قم» در تهران برگزار شد.

آقای خامنه‌ای و هواداران او نمی‌گویند که این رقم ۱۰۰ را کجا آورده‌اند. تا آنجا که تاریخ نشان می‌دهد، قم دست‌کم از زمان شاه‌‌عباس کبیر یک مرکز تعلیمات حوزوی شیعه بوده است، اما از آنجا که آقای خامنه‌ای و پیروان آیت‌الله روح‌الله خمینی در یک دنیای موازی به سر می‌برند، شگفتی‌آور نیست که یک تاریخ موازی نیز داشته باشند. بدین‌سان تاریخ ۱۰۰ ساله‌ای که «رهبر مسلمانان جهان» ذکر می‌کند، به گفته او، با ورود آیت‌الله شیخ عبدالکریم حائری به قم آغاز می‌شود.

در پیام طولانی آقای خامنه‌ای، نشانه‌هایی هست که خواست واقعی اما اعلام‌نکردنی او، قرار دادن آیت‌الله خمینی به‌عنوان بنیان‌گذار واقعی حوزه است. اما او آنقدر آگاهی دارد که بداند چنین ادعایی جز خنده‌های دسته‌جمعی، نتیجه‌ای نخواهد داشت. در نتیجه، او شیخ حائری را که معلم خمینی بود، در نقس بنیان‌گذار حوزه ترسیم می‌کند و یادآور می‌شود که با ورود حائری بود که دوران درخشان حوزه پس از سال‌ها تحمل اختناق و انحطاط، آغاز شد. بدین‌سان آقای خامنه‌ای فقهایی مانند میرزا محمد ارباب و شیخ ابوالقاسم کبیر را در نقش ستاره‌های دوم قرار می‌دهد.

اسارت در جهان موازی و تاریخ موازی آقای خامنه‌ای را به سوی تضاد بزرگ‌تری می‌کشاند. او فراموش می‌کند که شیخ حائری زمانی به ایران آمد که «رضاخان قلدر» به پادشاهی رسیده بود و قصد خود را برای ایجاد یک حوزه علمیه شیعه در برابر حوزه نجف که در آن زمان همراه با تمامی عراق، تحت حمایت بریتانیا بود، پنهان نمی‌کرد. «رهبر عالیقدر» همچنین فراموش می‌کند که «رضاخان قلدر» در دوران نخست‌وزیری‌اش به عراق سفر کرد و در دیدار با همتای عراقی‌اش، نوری سعید پاشا، خواستار آزادی روحانیونی بود که دولت بغداد به زندان فرستاده بود. بسیاری از آن روحانیون با رسیدن «رضاخان قلدر» به پادشاهی، به ایران آمدند و در تشکیل حوزه علمیه نقش داشتند.

اما در تاریخ موازی آقای خامنه‌ای، حوزه‌ای که با کمک «رضاخان قلدر» پا گرفت، تبدیل شد به کانونی برای مبارزه با «دودمان فاسق و فاسد پهلوی». «رهبر عالیقدر» از ده‌ها روحانی برجسته که در آن حوزه درخشیدند، یادی نمی‌کند و تنها اشاراتی خجولانه به آیت‌الله‌العظمی بروجردی دارد که برای بیش از ۲۰ سال، نزدیک‌ترین روابط را با شاهان «دودمان فاسق و فاسد» حفظ کرد. آن روابط نزدیک سبب شد که در تمامی دوران پهلوی، هیچ روحانی خلع لباس نشد و از آن مهم‌تر، هیچ روحانی اعدام نشد‌ــ نخستین خلع لباس‌ها و اعدام روحانیون در دوران تسلط آقایان خمینی و خامنه‌ای صورت گرفت‌ــ طلاب علوم دینی و روحانیون به طور کلی از خدمت اجباری در ارتش معاف شدند و از آن مهم‌تر، آنان از پرداخت مالیات بر درآمدــ حتی آنچه به عنوان سهم امام پرداخت می‌شدــ معاف بودند و مبلغان شیعه با هزینه دولت اما به توصیه حوزه، به چندین کشور از جمله لبنان، فرانسه و اندونزی اعزام شدند.

با وجود تاسیس دانشکده الهیات، دولت همچنین به حوزه اجازه داد که شیوه آموزشی و پژوهشی و درجه‌بندی علمی خود را داشته باشد. بدین‌سان بود که القابی مانند حجت‌الاسلام، آیت‌الله و آیت‌الله‌العظمی طی سال‌ها، به‌ویژه در دوران محمدرضا شاه، رواج پیدا کرد.

تحریف تاریخ حوزه علمیه از سوی آقای خامنه‌ای ممکن است ناشی از بی‌اطلاعی یا نزدیک‌بینی ایدئولوژیک باشد و در هر حال، از یک دید وسیع‌تر چندان اهمیتی ندارد، زیرا ایشان در مجموعه سازمانی غیررسمی تشیع مقامی ندارد و از دید حوزویان، یک شخصیت سیاسی در حال حاضر قدرتمدار به شمار می‌آید.

آنچه اهمیت دارد، تصویری است که او از حوزه آرمانی خود رسم می‌کند و تلویحا تهدید می‌کند که می‌خواهد حوزه را از مسیر ۱۰۰ ساله خود بیرون آورد و در مسیری تازه که منعکس‌کننده خیالات او است، قرار دهد.

آرزوی آقای خامنه‌ای، آنطور که از سخنان اخیر ایشان برمی‌آید، تبدیل حوزه علمیه قم به نسخه‌ای از حزب بلشویک است؛ البته با قرار دادن پرچم اسلام‌گرایی به جای پرچم سرخ لنین و استالین. او می‌گوید: «امام خمینی پس از قرن‌ها، اسلام را در جایگاه حاکمیت سیاسی یک کشور بزرگ و بافرهنگ و دارای همه‌گونه استعداد قرار داد. جمهوری اسلامی امروز الگوی اسلام‌خواهی یا حتی پیشرو دین‌گرایی در سراسر جهان است.»

به عبارت دیگر، جهان‌گرایی انقلابی به نام اسلام همان هدفی را دنبال می‌کند که حزب بلشویک با شعار «کارگران جهان متحد شوید!» دنبال می‌کرد. از دید آقای خامنه‌ای، حوزه در واقع یک حزب سیاسی است که وظیفه‌اش «ترسیم خطوط اصلی و فرعی تمدن نوین اسلامی» است. آقای خامنه‌ای تلویحا می‌پذیرد که اگر هم چیزی به نام تمدن اسلامی وجود داشت،‌ امروز دیگر کهنه شده است و وظیفه انقلابیون خمینی‌گرا است که تمدنی نو به اسم اسلام بسازند. او تاکید می‌کند که «ایجاد تمدن اسلامی برترین هدف دنیای انقلاب» است.

ممکن است بپرسید: این «تمدن نوین اسلامی» چگونه جانوری است؟ «رهبر عالیقدر» جواب مشخصی ندارد، اما با استفاده از برهان خُلف، این تمدن خیالی را در برابر «تمدن روبه‌انحطاط غربی» قرار می‌دهد. اما او نمی‌گوید منظورش از «غرب» چیست. البته اگر این سخنرانی پیش از آغاز مذاکرات تازه با «شیطان بزرگ» ایراد می‌شد، آقای خامنه‌ای بی‌تردید انگشت اتهام را به سوی «استکبار جهانی» نشانه می‌رفت و شعار «مرگ بر آمریکا» را از یاد نمی‌برد. اما این بار، برای اولین بار در چهار دهه گذشته، «رهبر عالیقدر» نه مستقیما و نه با نرمش کنایی، اشاره‌ای به «شیطان بزرگ» ندارد.

شیطان رجیم اما، یعنی همان شیطانی که در برابر آدم سر خم نکرد، فراموش‌ نشده است. آقای خامنه‌ای تلویحا شیطان را متهم می‌کند که حوزه را به سوی فعل مادی دنیاگرایانه گمراه کرده است.

«رهبر عالیقدر» می‌گوید: «برخی مهارت‌های علمی که مجموعا جنبه آلی و مقدماتی برای رسیدن به حکم شرع دارند، یا بعضی موضوعات فقهی یا اصولی خارج از اولویت‌ها، فقیه و محقق را با شیرینی وسوسه‌انگیز خود، چنان در خود غرق می‌کنند که ذهن او را به‌کلی از مسائل اصلی و اولویت‌ها منصرف می‌سازد و فرصت‌های بی‌جایگزین، سرمایه‌های انسانی و مالی را فدا می‌کند، بی‌آنکه در وانفسای هجوم کفر، کمکی به تبیین سبک زندگی اسلامی و هدایت جامعه برساند.»

از دید آقای خامنه‌ای، این «اظهار فضل و سمعه علمی و فعل مادی دنیاگرایانه» کار شیطان رجیم است که یکی از القاب او «الوسوس»، یعنی وسوسه‌انگیز، است.

حوزه قم، باز به گفته آقای خامنه‌ای، دو وظیفه دیگر خود را نیز انجام نمی‌دهد: تربیت مجاهدان فرهنگی و تربیت نیروی انسانی برای اداره کشور. البته ایشان شاید نمی‌دانند که در سرزمین کفار مثلا آمریکا یا فرانسه، این دو وظیفه به عهده سازمان‌های ویژه‌ای است که دولت ایجاد کرده و اداره می‌کند. در جمهوری اسلامی نیز ده‌ها سازمان دولتی یا نیمه‌دولتی با صرف بودجه‌های حیرت‌انگیز، مدعی انجام چنان وظایفی‌اند و کشاندن حوزه به مسیری ۱۰۰ درصد سیاسی نمی‌تواند به سود تشیع، به‌عنوان یک مذهب، باشد.