تا کی می‌توان مردم را با ترس و وحشت خاموش ساخت؟

بیانیه جمعی از فعالان سیاسی، اجتماعی و حقوق بشری در سالگرد اعتراضات آبان ۱۳۹۸ در غروب جمعه ۲۴ ابان ۱۳۹۸ مردمِ خسته از گرانی، بیکاری، فساد و غارتگریِ منابع عمومی، وقتی شنیدند نظام حکمرانی، بی اعتنا به همه سختی‌ها که بر مردم تحمیل شده، با افزایش قیمت بنزین، بقا و ادامه زندگیِ سراسر مرارت آنها را دشوارتر از پیش کرده، با اِشغال خیابانها اعتراض خود را به ظلم، بی‌کفایتی، ناکارامدی و فساد فریاد زدند تا شاید که گوشی شنوا شود و دلی بلرزد؛ انحرافها متوقف شود و به نامردمی و جنگ علیه فقرا و تهیدستان خاتمه داده شود. اما پاسخ به این‌همه در آن هفته سیاه آبان مشت آهنین بود.

دامنه این سرکوبِ کم سابقه و آتش خشونت سازمان داده شده حاصلی جز ریختن خون گرسنگان بر زمین و بازداشت توده‌های محروم نداشت. با وجود آنکه دامنه خشونت تا آنجا پیش رفت که صدای اعتراض به شدّتِ سرکوب حتی از اندرونی ساختار قدرت بلند شد اما در همان حال و بلافاصله دادگاهها با صدور احکام سنگین علیه بازداشت شدگان نشان دادند که کمترین قباحتی برای ایستادن در برابر خواست و اراده گرسنگان قایل نیستند.

اکنون و در یک سالگی آن جنایت‌های فجیع، قدرت‌مداران، سرمست از پیروزی بر پابرهنگان، باز هم به تهدیدها ادامه می‌دهند و با وجود هشدارهای فعّالان سیاسی، اجتماعی، دینی و حقوق بشری، حاضر نیستند قدمی به عقب بردارند تا راه تغییر و تحول جامعه ایران از مسیری خالی از خشونت و تخریب گشوده شود. این خطای مکرر همه قدرتمداران مستبد تاریخ است که تصور می‌کنند با زورِ نامشروع و داغ و درفش می‌توان جامعه سراسر بحران را به آرامش و سکون رساند.

تا کی می‌توان تهیدستان، پا برهنگان، جان به لب رسیدگان، حاشیه‌نشین‌ها، جوانان عاصی از بیکاری و زنان شورش کننده بر تبعیض را با ایجاد رعب و ترس و وحشت خاموش ساخت؟ در تاریخ ایران و جهان کدام نظامی را سراغ دارید که با سرکوب به بقا و حیات خود تداوم داده باشد؟ و آیا چند صباحی با سرکوب حکمروایی کردن، چه بر سر ایران و توسعه و آبادی و استقلال و تمامیت ارضی خواهد آورد؟ چه کسی تردید دارد که انسجام و یکپارچگی ملی، سرمایه اجتماعی و احساس تعلق به هویت دینی و ملی در زیر پای استبداد و خودکامگی از دست می‌رود و چشم‌انداز آینده را تیره و تار می‌کند؟ در حالی که تعداد انسانهای مظلومی که خون‌شان در آبان بر زمین جاری شد حتی بیش از جمع چهار شورش و اعتراض علیه استبداد پیش از انقلاب (قیام گوهر شاد ۱۳۱۴، قیام سی تیر ۱۳۳۱، قیام خرداد ۱۳۴۲ و تظاهرات ۱۷ شهریور ۱۳۵۷) بود، چگونه تعداد قتل و کشتار در اعتراضات چند روزه آبان را توجیه می‌کنید؟

ما امضا کنندگان این بیانیه با هشدار نسبت به تداوم سیاست‌ها و شیوه‌های استیلاجویانه حکمرانی کنونی و با تاکید بر ضرورت شروع تحولات بنیادین، مصرّانه می‌خواهیم تا خشونت‌های ساختاری متوقف، بازداشت شدگان اعتراض‌های سال‌های اخیر بویژه دی ماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ آزاد و پرونده‌های آنها مختومه و با پذیرش حق دادخواهی برای خانواده‌های داغدیده، اندکی زخم آنان التیام شود تا راه برای شروع گفت و گوی ملی به منظور اصلاحات ساختاری هموار و از افتادن جامعه ایران در گرداب خشونت جلوگیری شود.

۲۴ آبان ۱۳۹۹

هاشم آغاجری- بهمن احمدی امویی- حسن اسدی زید آبادی- پروین اسفندیاری- کمال اطهاری- قربان بهزادیان نژاد – محمود بهشتی لنگرودی – علیرضا بهشتی شیرازی – علیرضا بهشتی- مصطفی تاجزاده – عليرضا جباری – بهزاد حق پناه – امیر خرم – ابراهیم خوش سیرت – معصومه دهقان- صادق ربانی – علیرضا رجایی – بهمن رضاخانی – حسین رفیعی – رضا رییس طوسی – پروانه سلحشوری – سیدمحمد سیف‌زاده – احسان شریعتی- گوهر شمیرانی – فیروزه صابر – محمود صدیقی پور – طاهره طالقانی – سیامک طاهری – محسن عمرانی – محمدعلی عمویی – احمد فخر عالمی – عزیز قاسم زاده- ابوالفضل قدیانی – نظام الدین قهاری – محمدرضا کارخانه چین – رحمان کارگشا – فاطمه گوارایی- سیاوش لاهوتی – اسکندرلطفی – فخرالسادات محتشمی‌پور – محمد محمدی اردهالی- مهدی محمودیان – رضا مسلمی – سعید مدنی- احمد معصومی – عبدالله مومنی- صديقه وسمقی – ‌هادی‌ هادیزاده یزدی