شهیدخواری امیر مُمبینی

«و چون هنوز مشغول خوردن بودند، عیسی نان را برگرفت و پس از شکرگزاری، پاره کرد و به شاگردان داد و ‏فرمود:‏ «بگیرید، بخورید؛ این است بدن من.»‏ سپس جام را برگرفت و پس از شکرگزاری آن را به شاگردان داد و گفت:‏ «همهٔ شما از این بنوشید. این است خون من، که به‌خاطر آمرزش گناهان بسیاری ریخته می‌شود»‏ انجیل متی

آری، اکنون بیش از دو هزار سال است که رسماً گوشت شهید را می‌خورند و خونش را می‌نوشند و حتی در ‏مدرن ترین کلیساها همین رسم برقرار است و از جمله نامش تقسیم مقدس است یا ‏Holy communion‏ و براستی هم ‏چه تقسیم مقدسی است خوردن گوشت و خون شهید از برای تقدیس و توانگیری!

اما، روایت آن فیلسوف، که گویا گفت حوادث تاریخ دو بار تکرار می‌شوند نخست به گونه تراژدی و بار دوم به ‏گونه کمدی، در اینجا هم اتفاق می‌افتد و آن توحش تغذیه از گوشت و خون عیسای شهید با تغذیه از گوشت و خون هر ‏شهید و شهید خوانده‌ای در اجرای ایرانی آن نمایش جریان دارد. پس از تراژدی به کمدی گذر می‌کنیم و می‌پردازیم به ‏قبایل فدایی و مجاهد و تغذیه از هستی شهیدان.

امسال هم طبق آرزوی دوستان فدایی یک روزی قرار بود هشت تیر باشد تا جمع‌ها خود را از شهید شارژ کنند ‏و این روز دیروز بود. می‌توان حدس زد که مدتی پیش از فرارسیدن این روز مهم، آق مهدی سامع که در انقلابی بودن او ‏هیچ شکی وجود ندارد و از شدت و سرعت انقلابی از جاذبه فدایی فرار کرده و راست در بغل قبیله جهد و جهاد افتاده ‏است، چهارتا گره بیشتر به ابرو انداخت و پس از یک پرسش و پاسخ فرودانش دستور داد که علم نخ‌نمای منقش به ‏عکس عصبانی حمید اشرف و یاران را بردارند و سینه زنان راه بیفتند سمت حسینیه مجاهدین. مهدی خان درست در ‏انتهای طیف فدایی قسمت مادون قرمز را به خود اختصاص داده و حتی از اکبر کامیابی که بر سر این جاگیری با او ‏دعوا دارد جلو زده است. البته اکبر از نسل اول نیست اما آق مهدی مثل اشرف دهقانی برای خود ادعاهایی دارد و مثل ‏فرخ نگهدار از نسل اولیه بنیان کن‌های فدایی است و یکی از پهلوانان شجاع روزگار که نگو و نپرس. هنوز که هنوز ‏است احتمالا کسی باید برای او پنیر و نان آجری بخرد چون از ترس نفوذی‌ها دکان هم نمیرود و منتظر است تا مردم قیام ‏کنند و او را توی یک سوراخی کشف کنند و ببرند وزیر کار بکنند.

در روزگاران کمی دور، وقتی که برادر سرگردان من یک باره غیب شد و رفت توی خاک، یک بار سراغ او را ‏از مهدی گرفتم، که آن زمان در اشرف مجاهدان بود. گفتم هر چه باشد هنوز به جای جهد نام فامیل فدا را دنبال اسم ‏چسبانده و مثل نانی که ته دیگ خالی پلو می‌چرخانند ممکن است بویی به آن بند شود. او اول دور خودش نگاه کرد و دوتا ‏ابرو را بالا و پایین حرکت داد و خیالش که راحت شد گفت:‏
ـ در کمپ اشرف یک جوان رشیدی را دیدم با قدی به بلندی حدود هزار و چهارصد و هشتاد میلیمتر که همراه ‏دیگر انقلابیون داشت دیگ حلیم جهد و جهاد را به هم می‌زد و دور آن ورد می‌خواند. از نگاه کجکی اردکی او فهمیدم که ‏احتمالا همو برادر تو باشد.

یک بار هم زیر لبی گفته بود:‏
ـ أنا أخ شهيد الشعب!؟

گفتم:‏
ـ کاش اسم او را می‌پرسیدی. این دیوانه سالهاست که مفقود شده و می‌گویند در کمپ اونو دواخور کردند.‏
انکار کرد و گفت:‏
ـ نمیشه اسم کسی را پرسید اونجا. می‌دونی که خودت‌ها؟ بعد به اطراف نگاهی کرد و یک فوت فدایی دور قلمرو ‏مجاهد کرد و راه افتاد. اما این ادعای من در باب برادر که دواخور شده راست بود. برای مثال، پس از اکتشاف ایشان در ‏بلاد آلبانی و حمل وی تا یونان از برای خروج به سمت مملکت پروس، در پی راهنمایان رفت تا دم فرودگاه و بعد گم شد. ‏راهنمایان بیچاره ترسان پی او گشتند و سرانجام او را در هتل خودش مشغول عبادت دیدند. وقتی علت بازگشت او به ‏هتل را پرسیدند معلوم شد، راهنمای او به فرودگاه زن بود و برادار نمی‌خواست خدا بدور نگاهش بر نیمه دوم بدن ‏راهنما برخورد کند و اسلام را بر باد بدهد. از این رو مثل مستر بین معروف، بدون این که راهنمای زیبا را نگاه کند ‏چشم به آسمان دوخته پشت سر او کجکی راه می‌رفت تا افتاد توی جوی آب و راه و راهنما را گم کرد و با تاکسی برگشت ‏به هتل. می‌بینید که آموزشهای برادران چگونه تاثیر خودش را بر مخ این بدبخت گذاشته بود.

وقتی تلفنی با او صحبت ‏کردم و از ماجرای نگاه و کفل مطلع شدم گفتم:‏
ـ یا اخی! مگر قرار نیست تو توی بهشت چشم بر کفل حوریان شصت متری خیره کنی. حالا نمیتوانستی حداقل ‏با یک زاویه کمی کج بانو را تعقیب کنی تا برسی به فرودگاه؟
‏
جواب خیلی کوتاه بود: استغفرالله! و یک ورد بلند بالا. خدا پدر جنتی را بیامرزد که خود یک پا سکولار است ‏در قیاس با این برادران مجاهد اهل کمپ. این بیچاره ترین قربانیان خشونت ایدئولوژیک. حال ببینید که بنیانکن فدایی ‏آقای سامع به کمک چه نیرویی می‌خواست ایران را آزاد و سوسیالیسم را برقرار و مارکس را روسفید کند و مجسمه حمید ‏و بیژن را در آنجا بر پا کند!‏

از مهدی و دسته او که بگذریم، و اکبر کامیابی کوچولو را که فاکتور بگیریم، از میان اصیل‌ترین‌ها به اشرف می‌رسیم. اینجا دیگر شوخی ‌بردار نیست. از ترس تکمه آخر پیرهنم را جا می‌اندازم و یواشکی می‌گویم که این رفقا هم ‏همان عکس حمید را با همان اخم اعتراضی چسباندن روی پلاکارد خود و با یک پوزخند خشم انگیز به مجموع مدعیان ‏در گوشه یکی از شهرهای اروپا تملک خود بر خون و گوشت شهید را اعلام و تثبیت می‌کنند. راستش بین همه‌ی مدعیان ‏تنها کسی که بیشترین شباهت را به مشی مسلحانه و خود هفت تیر دارد همین گروه اشرف است و حد اقل آنقدر غیرت ‏دارند که اگر من مرض لاعلاجی گرفتم در رفتن به آن دنیا کمکم کنند و با یک عدد شلیک انقلابی راحتم کنند. حرف دلم ‏را که بگویم، اگر برگردیم به دوران چریکی من اشتباهات را اصلاح می‌کنم و به جای این آقا رضا پهلوی کج و مج ‏شخص زیبای فرح را در برنامه دزدی می‌گذارم و پس از عملیات انقلابی اونو برمیدارم می‌برم پیش اشرف قایمش می‌کنم ‏که هیچ کس پیداش نکنه. حیف که زمان به عقب بر نمیگرده و بی سلیقگی من هم قابل اصلاح نیست. تا ببینیم اون دنیا چه ‏خبره، که گویا در بهشت سر و کارم با حوریان غیرسکولاره.

اگر سخن را کوتاهتر کنیم و از همه گروه‌های واسطه بگذریم و از این سر طیف که مادون قرمز سامع باشد به ‏آن سر طیف که ماورای بنفش باشد برسیم و رد جیغ بنفش را بگیریم می‌رسیم به نگهدار و دسته او. اگر آقا مهدی سامع را ‏مثل دُن کیخوتِ برهنه در کو‌ه‌های پیرنه سر و ته کنیم، یعنی دستهای او را جای پاها و پاها را جای دستها و بقیه ابزار ‏را هم پاک برعکس بکنیم تصویر فرخ بدست می‌آید. ایشان بر عکس مهدی اهل انقلاب نيستند و حتی اهل اصلاحات هم ‏نیستند و تنها می‌خواهند کمی رفتار رهبر کبیر را بهسازی کنند تا همه‌ی اصحاب زیر عبای او جا بگیرند و مملکت آباد ‏بشه. اما با این همه ملایمت، صحبت شهید که طرح بشه خونشان به جوش میاد و نشان می‌دهند که این او بود که با بیژن ‏فدایی درست کرد و حمید را عضو فدایی کرد و توی بیابانهای قم با او قرار گذاشت و از دست طالبان و افاغنه فرار کرد ‏و هزارتای دیگر بر این افزون. خنده دار این که هر اندازه سیاست فرخ بیشتر نرم و نرمینه تن می‌شد شدت دفاع او از ‏تاریخ گذشته فدایی سرخ و سخت تر می‌شد. چرا؟ چون دفاع از شدت آن مبارزه در خدمت بدست آوردن دل در این ‏مبارزه است. می‌گویند دشمن دشمن من دوست من است!

حال، تا آق مهدی سامع بخواد بوق رادیو دستی مجاهدی خودش را راه بیندازد و ادعای تملک شهید رو کند فرخ ‏پریده پشت بوق بی بی سی و چنان داد سخن داده که بسیاری از رفقای فدایی دوباره بر او عاشق و از فرط عشق شکوفا ‏شده‌اند. پس، در این روز هشت تیر روشن است که باید علم فرخ از همه بلندتر باشد. یک باره می‌بینیم که هنوز عرق ‏کلاب‌هاوس خنک نشده باز همان پلاکارد معروف و مزین به تمثال خشمگین حمید روی دست است و عکس پشت ‏عکس از مراسم در حال پخش است و دوستانی چند را هم گذاشتند بغل دست او که وسط روضه میان پرده بخوانند. پس ‏از آن هجمه‌ی انتخاباتی بر دروازه سفارت کشور در لندن و آن بیرق عاشورایی بر کف حُر شهید حالا شارژ مجدد لازم ‏است و باید باتری را به باتری شارژ کن بیژن یا حمید وصل کنند. شما حتی یکبار هم نمی‌بینید که باتری فرخ به باتری ‏شارژ کن مسعود و پویان وصل شده باشد. قبایل و خط‌ها از همان اول جدا بودند و هر چقدر که اشرف گلاویز مسعود ‏است فرخ ادعای مالکیت بیژن و حمید را دارد.‏

این که بقیه‌ی قبایل و طوایف فدایی و مجاهد و توده‌ای و کارگری و اسلامی و رژیمی و غیره رژیمی چه برنامه‌ای برای شهید دارند و چگونه خون و گوشت آنها را می‌خورند در حوصله این گفتار نیست. شهید کردن و شهید ساختن و ‏شهید پرستیدن و شهید بلعیدن نوعی کانیبالیسم شده است. از سر تا ته این مردم افتخارشان این است که کی چوب توی ‏آستین آنها کرده است و کی زده و بسته و فرای داده و کشته است آنها را. حتی رهبر پرقدرت نظام نیز بیاد شید حق‌حق می‌کند و از شهید تقاضای کمک می‌کند و به شهید پناه می‌برد. و همه آنها که بر شهید می‌گریند خود شهید تولید کرده‌اند و به ‏گونه سرد یا گرم در همین لحظه مشغول به شهادت رساندن کسی یا چیزی هستند، حداقل حق ملت و حقیقت کلام. توتم ‏شهید شده نوعی علامت کانیبالیسم سیاسی و رمزی در این کشور و معرف این که چگونه قهرمانهای خود ساخته را می‌‏خورند تا بی جانی خود را با تغذیه آنها درمان کنند. سیمای شهید از شهید كننده بسی ترسناک تر شده است، چون شهید ‏نامیرا است و شمشیر دست سرکوبگران و حقیران و دزدان حقیقت. آن که سوگ کسی را دارد در معبد سکوت برابر ‏خاطره او می‌ایستد و می‌اندیشد که چه فانی است این جهان و چه اندوه بار که دوست بداری کسی را و بدانی که خوراک ‏خاک است اکنون. تا از کشته شهید بسازند و پهلوان حماسه و از شهادت یک سرمشق برای تحقیر زندگی، مردن و کشتن ‏همچنان کسب و کار تیغ به دستان خواهد بود.

همه چیز از بیژن جزنی می‌گویند جز این که او چه دوست داشت؛ در ملافه سفید و پاکیزه بخوابد و چه بیزار بود ‏از بوی جوراب نشسته برخی مجردان پیکارجو و چه می‌کوشید مرتب باشد و عشقش را در دل داشته باشد و آرزوی ‏دیدار پسرش را بپروراند و بخواهد باری دیگر لب بر لب یار بگذارد و سر بر سینه گرم او در بستر مهر دمی بیاساید. و ‏چه نگران و غمگین و بغض در گلو بود از تصور گلوله‌ای که می‌رفت تا قلب مهربان آنها را سوراخ کند و رشته‌های ‏عصب را بدرد و استخوانها را خرد کند و این مرد زندگی و رزم را، این آفرینۀ شگفت کیهان بنام انسان را، در شیمی ‏خشن خاک حل کند. هیچ دانشی ژرفتر از دانش مرگ نیست و هیچ ترسی والاتر از ترس از مرگ نیست و آن که کشتن ‏و کشته شدن را نه با زندگی که با جنگ و ستیز معنا می‌کند و درد از کنش کشته می‌زداید و خشم بر آن می‌افزاید چندان ‏چیزی از زندگی نمیداند که از کارنامه او چیزی برای زندگی بماند.‏