امر به بایدن، و نهی از ترامپ دیوید اعتباری

من، اخیراً، زیر تصویر پروفایل شبکه‌های اجتماعی خود، عبارت “ترامپ / پنس ۲۰۲۰”، و در سربرگ (بنر) بالایش هم ‏‏«به جمهوری‌خواه رای بدهید» را گذاشتم. لازم به توضیح است که این نوشته‌ها به زبان انگلیسی بود و در ضمن آنها را در تایم ‏لاین خود نگذاشته بودم. اما به‌هر حال این کار من نشان‌دهنده‌ی آن بود که، به عنوان یک تبعه‌ی امریکا، طرفدار کدام حزب و ‏کاندیدا هستم‎. دیری نکشید که برخی دوستان و فامیل، زیر عکس‌های پروفایل، یا از طریق پیامک شبکه اجتماعی و یا پیامک تلفن موبایل، ‏برایم پیام‌های سرزنش آمیز فرستادند. عکس العمل اولیه من به برخی، تنها یک ایموجی لبخند بود و یا احوالپرسی از آنهایى که ‏سال‌ها بود سراغى هم از من نگرفته بودند، حتی در حد یک لایک یا پیام ساده تبریک و تسلیت. اما ناگهان نگران شده بودند ‏که چرا به ترامپ رای خواهم داد‎!‎

البته اگر به همین بسنده كرده بودند، حرفی نبود، اما بیشتر پیام‌ها سرزنش‌آمیز و خودبرتربینانه بود. پیام‌هایى مانند “برایت ‏متاسفم” و غیره. اگر یک غریبه مرا این‌گونه سرزنش می‌كرد، برایم تعجب‌آور نبود، اما چگونه است، دوستی یا فامیلی که می‌‏دانم هیچگاه سیاسی نبوده و سرش به کار و زندگی خودش بوده، است حال بدون شروع حداقل یک احوال پرسی ساده، پابرهنه ‏وارد شده و حتی نظر خود را هم نمی‌گوید، بلكه برای من احساس تاسف می‌کند و یا خود را با دیدن سی.ان.ان و ان.بی.سی آگاه‌‏تر می‌داند و به خود حق امر به بایدن و نهی از ترامپ، می‌دهد. چند تن آنچنان حرف‌های کلیشه‌ای که چهار سال است در ‏رسانه‌ها جاری است را بلغور می‌کردند که انگار اینجانب دیروز از کما و یا گوشه‌ی غاری پیدایم شده و از این مواضع و تبلیغات ‏کاملا بی‌خبرم.
‎
احیاناً استنباط نشود که ادعا دارم از این «دلواپسان بایدنی» دانشمندترم، اما چند ماهی است كه من (و بسیاری مانند من) «کپی‌‏پیست»های اینها بر ضد ترامپ و یا به نفع نانسی و جو را دیده‌ام. اما نه تنها انتقاد و سرزنش و نصیحتی نكرده‌ام، بلكه حتی ‏پیش خود گفتم که چه خوب، آزادی بیان وجود دارد و جایی برای اظهار آن وجود دارد‎.

در این میان دو دوست جمهوری‌خواهم هم با من تماس گرفتند و متعجب بودند که من در پروفایل خود تبلیغ ترامپ را کرده‌ام. از ‏آنها دلیل تعجب‌شان را پرسیدم، گفتند راست‌اش را بخواهی این روزها ما جرات نداریم در عموم به کسی بگوییم طرفدار ترامپ ‏هستیم، چون با ما بد رفتار می‌شود. در نتیجه سکوت کرده و رأی خود را خواهیم داد‎.

به یکی از این دو دوست كه ایرانی بود، گفتم، نمی‌دانم چرا تظاهرات چند ماه پیش در امریکا و اروپا برایم باعث تداعی سال ‏‏۵۷ ایران شد. آن روزها هم بسیاری می‌دانستند که شاه و نظام عاری از عیب نیست، اما مردم چنان جو گیر تبلیغات جهانی شده ‏بودند که کسی جرأت نداشت ذره‌ای حمایت از شاه و بختیار کند و یا با رسانه‌های آن روزها مانند بی.بی.سی، رویترز، ‏خبرگزاری فرانسه و غیره همخوانی نداشته باشد. اگر هم کسی چنین نظری می‌داد برادران و خواهران و رفقای عاقل و انقلابی ‏او را ارتجاعی می‌خواندند‎.

به دوستِ «دهان زیپ شده»ی امریکایی خود هم، مثال دوران ‎انتخابات و ریاست جمهوری هنرپیشه‌ی هالیوودی، «دونالد»، را (ببخشید منظورم رونالد ریگان بود) زدم که آن زمان هم امثال ‏من را که به او رأی می‌دادیم، بیسواد و طرفدار جنگ و رقابت اتمی و دشمن محیط زیست می‌دانستند. انواع تظاهرات جهانی ‏ضد ریگان در امریکا و اروپا را به یادش انداختم و اینکه او را به جنگ‌طلبی و عدم مماشات با شوروی متهم می‌کردند. البته با ‏انتخاب ریگان و پافشاری وی، بالاخره نه تنها دیوار برلین فرو ریخت، بلکه اتحاد جماهیر شوروی، که از جنگ اتمی با آن می‌‏ترسیدند، نیز از هم پاشید. به دوستم گفتم: امروز همان سیاستمداران و رسانه‌ها و افرادی که ما، رای دهندگان به هنرپیشه‌ی هالیوودی را مسخره می‌کردند، خود تبدیل به ذوب‌شدگان پرزیدنت فقید ریگان شده‌اند.

‎در پایان به هر دو دوست گفتم که اگر آن روز بسیاری روشنفکران و اندیشمندان خطر مماشات با اتحاد جماهیر شوروی را درک ‏نکرده بودند، اگر قبل از آن بسیاری از همین نوع روشنفکران و اکادمیسین‌ها خطر مماشات با اسلام سیاسی را ندیدند، شاید ‏امروز نیز خطر ادامه‌ی وجود جمهوری اسلامی و رشد سیاسی چین کمونیست برای جهان آزاد را درک نمی‌کنند‎.

البته امروز، به علاوه‌ی رسانه‌های غالب، گردانندگان شبکه‌های اجتماعی، مانند تویتر و گوگل و فیس بوک و شرکت‌هایی هچون ‏آمازون، نه تنها در فرم دادن به باورهای مردم نقش مستقیم دارند، بلکه مدارک نشان می‌دهد که دست به سانسور هدفمند هم می‌‏زنند‎.

در پایان باید توضیح دهم که من این مطلب را برای تغییر نظر کسی در باره‌ی ترامپ و بایدن ننوشته‌ام. در میان برخی ذوب‌‏شدگان ترامپ نیز رفتارهائی شبیه رفتار طرفداران بایدن را می‌توان مشاهده کرد. اما، به هر حال، و به نظر من، شایسته است ‏که همزمان با اینکه در هر کشورى، و در هر زمانی، به هر کسی رأی می‌دهیم، به نظرات متفاوت دیگران نیز احترام بگذاریم، ‏شاید روزى تاریخ نشان دهد که گزینه‌ی ما اشتباه بوده است. در آن زمان تنها چیزی که همچنان می‌تواند ما و شخص مقابل را به ‏هم پیوند دهد، همان درود و سلام و احترام متقابلی است که اکنون از آن صرف‌نظر کرده‌ایم.